Góða stjúpan, sem var skarp greind kona,
sá í hendi sér að með þessu áhramhaldi
erðu börnin skilnaðalufræðingar,
verkferðlastjórar, markalsfræðingar
eða eitthvað þaðan að vera.
Hún ákveð því að senda litlu englana í vist
til gamals Brytsfélagasins,
sem var engin annar en profesórin.
En hann hafði þau um ára bíl
er ekkið annálaðan fáhunarskóla
fyrir þæg og óspennandi börn.
Áður en Danílo rutnaðu svo mikið sem að ströðja nærfötins sín,
þutuðu yfir spegjir slettan diskoflóa á
silfuröðum svifnakva áleðis til sjálfrar diskoegu.
Þar beður að einkennis kletru tvergun á bleik sanserari lemusínu,
sem ópðum í loftkostu að gljáfægðum gullpírand á meðri eigunni.
Þarfur rutan stóðu undar nefera,
hún á með barðastoran flauir satt á haugdinnu og með
þau all stærstu sólgleru sem börninum við augum lítið.
Þau voru bersínilega komina á áfanga stað.