Դաքամին է աշնան, պեշերիտ էդ խաղում,
Եվ անձրեւն է գարնամ, որ գեմքիս է մաղում,
Երբ սիրոմ եսից,
դա արեւն է այրող, թափանցում մաշկիս տա,
Կուզեփի օրն է շոյող, իր շնչաղ մեղ մուտ տա,
Երբ սիրոմ եսից,
դա եւ այս է, եւ այն անսկիս բոհամ վերջ,
Եվ հազարհում իբան,
որ լծվում է իմ մեջ,
Եվ խլում իմ ուժերը,
Երբ սիրոմ եսից,
դա քաճիչն է մարող մեր սիրանքողնում,
Բորդալիս է ինձ դող աչքերից մեջ լծնում,
Կնգշանքի արդսումքները,
Երբ սիրոմ եսից.
դատոշրողն է մեր դեմ դիվային խաղերով,
Եվ երկինքն ու եդ եմ տրված աստսու ձերքով,
Երբ սիրոմ եսից,
դալույսի մեջ մտան մեր բերկրանքն է վարվող,
Երբ հրպորնովյանի մատների դմեջ ալվող,
Երբ սիրոմ եսից,
դամարմին սեկր գրկոտ, կոզերկով խմորված,
Կոմարմնին այնքամ մոտ հեղասպար ու կամված,
Ու մեր մեղ գգվանքները,
Երբ սիրոմ եսից,
դամեր հեղթնեք ընկուշ գիշերվամ հեջանում,
Ստրտու՞ջներ անուշ,
որ մերնում են դառնում մեր վերջին կարոտները,
Երբ սիրոմ եսից,
Երբ սիրոմ եսից,
դու իմ սեռ։
