Τις ημέρες που χαράμισα θα πάρω πίσωΤο χρόνο μου ζητάς δάσος το χαρίσωΑνοίγω με σπανίες μα τα γράφω rap με φίλουςΜιλάει η καρδιά μου πως να μην δακρύζωΑνοίξαμε τα μάτια μας στο σκότοςΧανόμαστε γκαρκός κανένας στόχοςΤο στείλουμε αυτόνομα γουστάρουνε τα λάνιαΚαι απ' τα πέταλα φωνάζουν για τους δρόμουςΜη μιλάς εδώ δεν μπει ποιος λόγοςΑνοίξε τα παράθυρα επίγοντοςΜυρίζει βροχή εννιά εούλη στην ΑθήναΣαν τρελή χορεύουν κι από πίσω πόποςΑυτό είμαι εγώ γι' αυτό γεννήθηκαΤις ευθύνες οι πλάτες που επομίσθηκαΔεν απαρνήθηκα ποτέ τα όσα έκαναΓι' αυτό και σήμερα σου τραγουδώ περήφαναYeah, λέειΧάνομαι στον λύσιο μουΚανένας να μην βλέπει πως είμαιΌ,τι σκέφτομαι στο γραφ, ποτέ μου δεν θα αλλάξωYeah, λέειΠες μου για τους χείρους σουΑυτό φωτί πηγάζουμε ενέργειαΑπό гл mast και άτομα δια μάτια...πάνταYeah, λέειΧάνομαι στον λύσιο μουΚανένας να μην βλέπει πως είμαιΌ,τι σκέφτομαι στο γραφ, ποτέ μου δεν θα αλλάξωYeah, λέειΠες μου για τους χείρους σουΑυτό φωτί πηγάζουμε ενέργειαΑπό γλέματα και άτομα δια μάτια...πάνταΔυσκολίες βουνό, φόρεσα τα ορειβατικά μουΚαι ξεκίνησα ανάβασηΈχουμε καιρό, τι θέλουμε να αλλάξουμεΚαι είμαι σε φάση για ανάπλασηΤον κάθε αδερφό, πάρω τρίνοΚαι επικρατώ να αντιστρέψει την κατάστασηΌλοι θέλω να ζήσουμε μάνεςΝα διώξουμε απ' τη ζωή μας την άρνησηΜέρες βροχερές θέλουν υπομονήΘα περάσουν, θα βγει πάλι ο ήλιοςΝα σου καίει τα μούτρα, το ράκου τη σούπαΠοτέ σου να μην νιώσεις λίγοςΚάστρα του εγωϊσμού, όταν γκρεμίζωΧαμογελάω αυτούς μες στο πλήθοςΠαραμένω ο ίδιοςΑλλάζοντας μέρα τη μέρα συνήθωςΤόσες στιγμές που περάσανεΤόσες φωτιές που με κάψανεΛάθη που δείξανε πιο το σωστόΆνθρωποι που με ξεχάσανεΠαλεύουμε με μας κι είναι μόνιμος αγώναςΣείσαι για να πεις ότι έκανες τα πάντα για να βρειςΜέσα από την προσπάθεια την όμορφη αποκρύβειΤης ψυχής σου όχι μόναςΛέειΧάνομαι στον λύσκιο μουΚανένας να μην βλέπει πως είμαιΌ,τι σκέφτομαι στο γράφ ποτέ μου δεν θα αλλάξωΛέειΠες μου για τους χείρους σουΑυτό φωτί πηγάζουν με ενέργειαΑποβλέμματα και άτομα διαμάντια πάνταΣε ξεχασμένα ήλιο βασιλέματαΒρεθήκαμε ξανά πριν τη συντέλειαΚαι αυτός είναι ο μόνος λόγοςΊσως και ο μόνος δρόμοςΠάντα κατά λίγο μόνοςΑυτό συνήθως κάνει ο χρόνοςΗ ζωή περνά καρε-καρεΜοντάρουμε τρώμε και αράζουμε στον καναπέΑς το να μπει έτσι στο ρεζουμεΝα δούμε κανέναν άμνηση να νιώσουμε κομπλέΠες μου για τα νέα σου ψιλέΠως πέρασες την μέρα σου γράφεις κανένα κουπλέΜάζεψε τα λάνια να ψήσουμε στις αυλέςΝα πιούμε οι δυο γουλιές να φύγουν οι ενοχέςΌχι δεν χάνονται αντοχέςΜάθαμε να ζούμε μέσα στο στρεςΜέσα στην Αθήνα υπερβολέςΜα ποτέ δεν είναι αρκετέςΠοτέ ποτέ δεν είναι αρκετέςΌσες και να τρέχουμε δουλειέςΌσες και να είχαμε ζωέςΠάντα θα διαλέγαμε αυτέςYeah, λέειΧάνομαι στο μνήσκιο μουΚανένας να μην βλέπει πως είμαιΌ,τι σκέφτομαι στο γράφ ποτέ μου δεν θα αλλάξωYeah, λέειΠες μου για τους χύρους σουΑυτό φωτιπικάς με ενέργειαΑπόβληματα και άτομα διαμάντιαΠάντα, yeah, λέειΧάνομαι στο μνήσκιο μουΚανένας να μην βλέπει πως είμαιΌ,τι σκέφτομαι στο γράφ ποτέ μου δεν θα αλλάξωYeah, λέειΠες μου για τους χύρους σουΑυτό φωτιπικάς με ενέργειαΑπόβληματα και άτομα διαμάντιαΠώς να γυρίσω την πλώρη το βλέμμαΣε ψάχνει η καρδιά μου ματώνειΈχει νυχτώσει τα άστρα μουΔείχνουν τον δρόμο μα η σκέψη θολώνειΠώς να γυρίσω την πλώρη το βλέμμαΣε ψάχνει η καρδιά μου ματώνειΈχει νυχτώσει τα άστρα μουΔείχνουν τον δρόμο μα η σκέψη θολώνει