Marteitt kvöð, dí haust síðan svo mig,
hugsa ég til fortíðar.
Þegg mér frí frá tímor úr mig,
til þess ný sem áður var.
Ég set fortnað blöta á fóninn,
fyggt í tökkum stilli hátt.
En hær jensend tekur tóninn tær,
þá krystall springur brátt.
Þetta bliki bláum auðum,
þetta brosa á heitum vörum,
þessar bendingar sem beina á réttan vegt.
Þetta bliki bláum auðum,
þetta brosa á heitum vörum,
það er það sem díldir
þú og ég.
Þú og ég.
Mér finnst núið grátt og greittið,
gæðan engin listasmýð.
Manster jensen satt við settið,
söngi ung og forðum tíð.
Þessa háu tær tóna,
hættin þarna fast hans ló.
Svona karla mættið klóna á klárum önnum aldrei nú.
Þetta bliki bláum auðum,
þetta brosa á heitum vörum,
þessar bendingar sem beina á réttan vegt.
Þetta bliki bláum auðum,
þetta brosa á heitum vörum,
það er það sem díldir
þú og ég.
Þú og ég.
Þetta bliki bláum auðum,
þetta brosa á heitum vörum,
þessar bendingar sem beina á réttan vegt.
Þetta bliki bláum auðum,
þetta brosa á heitum vörum,
það er það sem díldir
þú og ég.
Þú og ég.