Eg trur, men ikkje lengre avdi det så er sagt,
Eg ikkje vitne trenger umgis ufrelse og makt,
For nå mer eg geira i hore avansom,
Eg kan min fels av høyrate finne mitt hus i grunn,
Eg trur av egen røyndom, for Jesu ord og røyst,
Medgiver lærte løyndom at eg her hatte løyst,
Eg trur av eik i kangen, at han er frelsar min,
Den dyre, sæle sangen ut av hans åsund skinn,
Eg ser den årensen der, meg mildt en låde smil,
Som Thomas og hans helder, og trødde utan tvil,
Og om eg trur han seier, som er mitt vidt forvandt,
Eg berre trur og teier, eg veit han seier sant,
Eg trur av eik i eiken nær, hans kjærleiks regne eld,
Går varmt hans hjerte brenner, og trød sitt ord anheldt,
Han sitt i himmels av armen elskar så deg små,
Han sitt i himmels av armen elskar så deg små,
Eg gjorde rikets talar, at han deg frelsar må,
Han sitt i himmels av ar, eg mill om grave bur,
Men nå hun honom talar, for eg på honom trur,
Som Thomas og hans helder, meg mildt en låde smil,