Ως ανοίγομαι, αγγίζω παλιές φωτιές που πηγαίνουν ακόμαΜαλόκοτα μου πες αγάπαμε, γιατί θα μας πάρουν τα χρόνιαΕμείς εδώ κλειδώσαμε, πως θέλεις να αλλάξω μυαλάΚι άλλο να πω που δεν είπα ρωτάω, παντάς πες ότι σε πονάΓράψαμε χότι μας έκαιγε τώρα, η φαμίλια γυρίζει τη χώραΤι θα γίνει μετά, πόσο θα πάω, γάματος είσαι το τώραΈχω ένα στίχο που λέει πως όλα θα πάνε και θα έρχονται πάρτος σαν ρόδαΚι έχω ένα φόβο μην πέσω στα ίδια ξανά, πήγα πίσω και τρώδα τώραΊδιος μες στη γειτονιά, έλα μα θέλεις να πεις το αντίθετοΓεννήθηκε το κοράκι μου, φάγε το όνομα και το επίθετοΑυτή με γνωρίζεις στο δρόμο, κι εγώ δεν γνωρίζω ποιος είμαιΓιατί ήρθες εδώ και τι θέλεις, φοβάμαι μαζί σου μα μην να γύρισαΠίσω μου κοίδα στην τρίμια, θάνατο μύρισα και τρέξαΑκόμα πωρούν οι δικοί μου πως τα καταφέρα και δεν τα έπαιξαΚανείς δεν κλειτώνει απ' το βούρκο μου, παν δύσκολο να την παλέψειςΜα με μάθει η μάνα μου στα παραμύθια και πως να κολλάω τις λέξεις, έλαΤώρα ρωτάω τι παίζει, φωνάζουν ραπ, τα παιδιά του boom-bapΑπό το λάμδα στο ταφ, γαμώ τοΑπό ο συνδέωμα, από το συνέστημα, όσο κι αν δίνω τροφήΚι όλο παλεύω με τη λογική, μονασμού μες στον όχλοΑνοίγουμε πάλι δρόμο, πιστεύουμε σε όλα εκείναΠου δεν είναι μόνο εικόνα, δεν είναι μόνο βιτρίναΝα έχεις στο νου σου να γυρνάς κάπου εδώ δικέ μουΘα γίνω στίχος και θα έρθω να είσαι βράδερφέ μουΑν δω τη δετζουλάει, κάνω το πρώτο βήμαΑν δεν κουνιούνται πάλι, ξέρω καλά το πήμαΘυμάμαι μου πέσει ανθρωπίνη οι επιλογές τουςΔεν θα με ξαναδούνε ζωογράφοι στο ποτέ τουςΤο στήλο χορεύει στο τετράδιο, κάπου εδώ θα με βρώσω το ορκίζομαιΚι αν δεν τα καταφέρω θα πάρω τηλέφωνο, που σε να έρθω να μιλήσουνΘα με πάρω και θα με αγκαλιάσω, θα με πάω εκεί που μου έχω τάξειΤα πάντα μπορούμε αδερφέ και όταν λέω τα πάντα, τα πάντα εντάξειΑυτή η μουσική με μεγάλωσε, μου έδειξε δρόμους και τόπουςΔίπλα στον κόσμο μου, δίπλα στον κόσμο συνόμιμους και παρανόμουςΑυτή η μουσική με μεγάλωσε, αγκάλιασε φόβους και πόνουςΜε θυμάμαι ανήλικο να τις ανοίγω με πριν ανοιχτώ στους ανθρώπουςΈλα μπρο, πάγκο, γιάνο, ετοιμάστε βαλίτσες να φύγουμεΜας περιμένουν στην πόλη, τους λένε να πάμε να δω πως τα φτύνουμεΣτον μπαλκόνι του ξενοδοχείου θυμάμαι να λες αδερφέ μου τι ζούμεΝα σου λέω τα παιδιά στήσαν τα μηχανήματα, σήκωσε μυαλό θα βγούμεΤώρα είναι καλά, βρήκε δυο μάτια που όταν τον κοίτανε λιώνειΤώρα είναι καλά, μου λέει αδερφάκο μου τι να την κάνω τη σκόνηΤώρα είμαστε όλοι καλά, πέρασαν τα δύσκολα και επιβίωσαμεΤότε που τα πάντα μισούσα και μας κυνηγάγαν να μας μαχαίρωσουνΜουνόπα να μην με λερώνεται, θέλω να είμαι για πάντα παιδίΝα μην φοβάμαι να ανοίγω με και ποιος θα έρθει να εκμεταλλευτείΝα μην χυτάρουν ποτέ τα γαμήδια να ακούν να βαστάνε οι φίλες και οι φίλοι μουΌσοι με ψάχνουνε στα τηλέφωνα και αναζητούν την καμπύλη στα χείλη μουΘα να σ' άγγισε νιώθουνε τώρα, μου λες τα παιδιά τραγουδάνε τα λόγια σουΜεγαλώνεις γεννιές, τρε μαλάκα, πως γίνεται πάλι νέα είσαι στον κόσμο σουΣτον κόσμο μου πρώτα είναι όλα πως φαίνονται, εδώ η άννα σ' αβαραίνειΚαι με τρομάζει που όσοι αγάπαγα πέρυσι, φέτος μου μοιάζουνε ξένοιΤο ποιος είσαι αδερφέ μου θα πάρουν γραμμή όταν φύγεις για πάντα από το δρόμο τουςΤο έχω δει το παιχνίδι, το έχεις δει το παιχνίδιΤο ποιος είσαι αδερύς θα πάρουν γραμμή όταν φύγεις για πάντα από το δρόμο τουςΑυτός ο τρελός που τους έλεγε για την ψυχή, την τιμή και το λόγο τουςΑνοίγουμε πάλι δρόμο, πιστεύουμε σε όλα εκείναΠου δεν είναι μόνο εικόνα δεν είναι μόνο διτρίναΝα έχεις το νους σου να γυρνάς κάπου εδώ δικέ μουΘα γίνω στίχος και θα έρθω να είσαι βράδερφέ μουΑν δω τη δετζουλάει, κάνω το πρώτο βήμαΑν δεν κουνιούνται πάλι, ξέρω καλά το πήμαΘυμάμαι μου πες οι άνθρωποι είναι οι επιλογές τουςΔεν θα με ξανάδουνε ζωγράφι στο ποτέ τουςΑνοίγουμε πάλι δρόμο, πιστεύουμε σε όλα εκείναΠου δεν είναι μόνο εικόνα δεν είναι μόνο διτρίναΝα έχεις το νους σου να γυρνάς κάπου εδώ δικέ μουΘα γίνω στίχος και θα έρθω να είσαι βράδερφέ μουΑν δω τη δετζουλάει, κάνω το πρώτο βήμαΑν δεν κουνιούνται πάλι, ξέρω καλά το πήμαΘυμάμαι μου πες οι άνθρωποι είναι οι επιλογές τουςΔεν θα με ξανάδουνε ζωγράφι στο ποτέ τουςΥπότιτλοι AUTHORWAVE