Μουσική
Μια φυριμάδα να με γυροφέρνει, που με χάνει που με βρίσκει
Όπως με φρικάρουν δυο βιβλία, όπως με καλμάρουν δυο δίσκοι
Όλα τα λάθη μου απεσταλμένα, από κάτω σωστά και αστερίσκει
Αν κόψεις screenshots θα δεις πώς συγχρονίζονται, το διαβνώσεις κρανίσκει
Ρίσκει μου σαν τσουμπάλες κινήσεις, χιλιοειπομένες συναντήσεις
Αυτό πως με ακουμπούσε όταν το γράφα, ώστε να αποξένωσε στις μίξες
Πάνω κάτω το λεκάνο παιδί, όταν μισάω από ψάι κανένα ήταν απογοησμός
Βγαίνα από το σπίτι, άμα μου λέγανε μπράβο, θα μπαίνα στο μπου θα δεν είχα να πω
Κι αν είπα ένα ψέμα σε ραπ, μάλλον θα ήταν ότι με παίρνουν κι απαντάω
Δεν λέω πρόν, το λέω τσάω, δεν το σουτάρω το κλωτσάω
Δεν πιάνει το cd μου με τις μπάρες, γι'αυτά αργεί το cd μου να βγει
Και ρωτάνε το road trip pst, είναι κάτι σαν btsd
Μες στο βαγόνι κρατιέται ένα μυφτερ νηστής, τη δουλειά του να μην τσαντιστεί
Στο δρόμο να μην εκφραστείς, τα life πάνω του μοιχεστή
Κι απ'συγκομμένη χειαστή, το τρέχει άμα χρειαστεί
Πανά απ'τα πάφερ χειαστή τσατάκια, μα κι αυτά δεν σε κάνουν αβαρία
Τα παιδιά όταν περνάνε σε φωνάζουν μαλάκα
Λέει, ήμουν από σφόρος μέσα σ'όλα, μα βγήκα λίγο πριν την καραμπόλα
Να μην έχει να λέει η κουτσομπόλα, πετάω κι αλαβέρ στην κατσαρόλα
Από απ'τον Καζάλ, του Λοπέτα τα update και ανακάτευκα
Δεν μάθατε κι εσκάνει κουλουβά, χατέ γεμάστα δέκα πράγματα διαφραγμάτευκα
Άλλο δρόμος, άλλο νύχτα, άλλο πόνος, άλλο πίκρα, άλλο φάμα, άλλο κλίκα
Όσα μάτωσες πριν πεις έχουν άλλο πρεστίζ, άλλη γλύκα
Γυρνάκαμε μες στην πρωτεύουσα από δυο καυτά και δυο μάτια στην τζήτα
Εν ή εσύ πάλι λες ότι πατώ κανά, μα τι έκανα δεν στο είπα
Είναι οι διάφανες μέρες μου, μέρες που στήνω τις νέες πασέτες μου
Μέρες που έχω δυο κουβέντες γλυκές, ψυπνά και σηκώνω τις στέντες μου
Τις μέρες που πέτρεω Ισαγίπα φτάνει, πες μου ποια ώρα θα με λοιάνει
Τα παιδιά που αγκαλιάζουν σαν Άναβαλο, και μισούνε, σαν πρωτεύουσαν
Είναι οι διάφανες μέρες μου, μέρες που στήνω τις νέες πασέτες μου
Μέρες που έχω δυο κουβέντες γλυκές, ψυπνά και σηκώνω τις στέντες μου
Μέρες που πέτρεω Ισαγίπα φτάνει, πες μου ποια ώρα θα με λοιάνει
Τα παιδιά που αγκαλιάζουν σαν Άναβαλο, και μισούνε, σαν πρωτεύουσαν
Ξέρω πως όλα θα έρθουν αργά και γρήγορα, το περπατώ να τα βρω στα μισά
Όλοι ψάχνουν δυο χείλη χρυσά, να νικεί την πληγή να αφήσαν
Ξεφύσανε πριν μπουν στο δωμάτιο, ξεδιψάν με ένα όνειρο μάταιο
Έμαθαν πως να προσθέτουν στο τίποτα, πως να φερούν από το εμπειρό
Στριμωγμένος oversized t-shirts, ψάχνουν τι εννοούς θα κάνουν research
Αλλά απλά να μάμε τέτοια presets, να σε δώσω κουνασέδο μια δευτέρα
Να σε δω να πέφτεις, να σε δω με φτερά, απ' το πατρικό σου ως την καρσονιέρα
Με ένα στρώμα διαβίζεις με κάθε χέρα, αν τυχεί να σκοτζάψεις τη σαρτινιέρα
Φρόντισε να έχεις το γονατό σου μπροστά, και να ξέρεις για κάθε σφαίρα που σου στείλα
Πως αυτό το πλοκ λοτσά, να με ρωτήσουν τι κάνω να ρώνω
Εστα λέω μα σε καμαρώνω, σαν το σκάτα σου χωρίς να βαρύνεις κανέναν αυτό λέω δρόμο
Λίγο μίλη, τόσες μέρες που με καταπίνει, αυτό το πρωινό, αυτό το δίλη
Θα με κοιμήσει, θα με διάολος στείλει, λέει, ούτε φίλοι, ούτε εχθροί
Κατά το πέτρα χίλιαν, πιαν αμάρτησα δωδάν, για δέσποτα δεν ζήτησα από τους θεούς χατίρι
Κατέβα από το καλάμι, μούλε μπες μες στην Αθήνα, πες μας πως τα βλέπεις
Μου τι να εξηγώ, κάθε μπάρα νιανιά μπας και τι καταλάβει ο μπέμπις
Έχω αφήσει ένα ασφάλειες πίσω, κι αλλά τόσο να βρω και να σβήσω
Κάνε ό,τι σου λέει το μυαλό, έχει η καρδιά σου, να έρθω να σε χειροκροτήσω
Είναι οι διάφανες μέρες μου, μέρες που στείλω τις νέες πατέντες μου
Μέρες που έχω δυο κουβέντες γλυκές, ψυπνά και σηκώνω τις θέτες μου
Μέρες που πέτρεω σαν κήπα φτάνει, πες μου ποια πορά θα με λιάνει
Τα παιδιά που αγκαλιάζουν σαν αναβάλλους και μισούν σαν πρωτεύουσι κάνουν
Είναι οι διάφανες μέρες μου, μέρες πουstedω τις νέες πατέντες μου
Μέρες που έχω δυο κουβέντες γλυκές, ψυπνά και σηκώνω τις θέτες μου
Μέρες που πέτρεω σαν κήπα φτάνει, πες μου ποια πορώθαν με λιανεί
Τα παιδιά που αγκαλιάζουν σαν αναβάλλους και μισούν σαν πρωτεύουσι κάνουν