Það er það
og kallir stormar næða um skó og veiðisand.
Þá skal ég okkur bæði yfir djúpið döka síndja
í dalinn þar sem ætla ég að byggjóð með mæla.
Kirstu mig, kirstu mig,
þú þekkir dalinn dýsa þar sem dvergar bú í steinum
og vorur læðast hjóð.
Og höfnust látur best yfir hjart
og bláa í.
Þá landið okkar dýsa
og huldu fólkið dansa
um stjörnu bjartar nóg.
Þó landið okkar dýsa
sé vetrar örnum vafið,
þá veit ég að þú ræðist
það ekki að fylgja mér.
Því sennum vorið koma
að sunnan yfir hafið.
Ég sé það speigla stýsa
í auðvunum af þér.
Ég sé það speigla stýsa í auðvunum af þér.
Og sólim dræðir föllina
af fjöllum og af heimjum
og fuglar mirr
þeir síndja
og loftin verða blá.
Og jölginn verður harpa
með hundrað þúsund strengum
sem heitla dýsir vósins
í sóskininu stá.
Þá hlæja hvítir fósar,
þá fara strengir allir,
þá þínar allt og brósir
á fagnar menn og dýr.
Þá leiðast ungir vinir
gegnum vórsin skólar allir
á verður nóttinn dagur
og lífið ærin týr.
Og meðan blómin ága
og sorgir okkar sola
er sælt að vera fátækur
elsku dýsa mín.
Og byggja sér í linn

hótti lítinn dala
hótti lítinn dala
hófa við lindina
hófa við lindina
sem minnir á dráðum það.
sem minnir á dráðum það.
sem minnir á dráðum það.
Ég elska þín
ég elska þín
og dalinn dýsa
og dalurinn
og fjöllinn
og blómin elska þín.
Í norri brenna stjörnum
í norri brenna stjörnum
sem vegnaður vísa
sem vegnaður vísa
sem vegnaður vísa
og vorið kemur brige
og vorið kemur brige
og vorið kemur brige
og þýsa kynstum du.
og þýsa kynstum du.
og þýsa kynstum du.
Þakk fyrir því að það er því að það er því.