Hwylat a ddawydodd ddwythut,
Pa bydd gan hynny awnaf i'r iesu,
Ar hwnna elwyr Crist.
Gwythna i moch a ddywedasant wrtho,
Croesoil i erwyf, croesoil i erwyf, croesoil i erwyf.
Ac wedi fynd bleth i'r coron o ddrain,
Hwy a gosod asant ar ei bennydd,
Ach osen yn ei lawddiau,
Ac a'i mygasant ei gliniau ger ei groged,
Ac a'i gwatwarasant gan ddywedyd,
Hen ffich wych brenin ar ei ddewon.
Ac wedi iddynt ei grasoilio,
Hwy a'r anasant ei ddyllad,
Gan fwrw coelbren,
Er cyflawni'r peth a ddywedwyd,
Hwy a'r croffwyd,
Hwy a'r anasant yn ddyllad yn ei pludd,
Ac ar fy ngwys, gyfwriasant coelbren.
Hwyl.
Ach anweistedd hwy a'i gwyliasant defynno,
Ac osod asant i'w chaimeneu,
Fy achos yn ysgrifenedig,
Hwn i'w iesu brenin ar ei ddewon,
Ac wrth wechedawr y byd ymwyllw,
Ar fodl ei ar hyd y nawfedawr.
Mae'n esu wedi llefaen tra chen,
Mae'r llef i'ch chen,
A mae'n daw oedd ar ysbryd.
A chwele chen y deml a'r wyd-wyd yn ddaeg,
Oedd i fyny hi weiredd ar ddeiar a grynodd
Ar meini a hortwyt, ar byddai a gorwyt
Ond y canwriant ar haioedd gyntaf i
Yn gwiried yr iesi
Wedi gweled y ddeiargrin ac etha i amgylchyd
A ofnasant yn fawr gan ddywedid
Yn wir, maf, diw, y doedd hwn