No coração tin unha herida,
sofría,
sofría.
Le dixe, non é nada máis mentía,
lloraba,
lloraba.
Para ti se hizo tarde, anocheció,
non me retengas máis aquí.
Me dixo, non me mires aos oios
e me deixo cantando así.
Que col paneo se core unho e sin darueva.
Que col paneo se core unho e sin darueva.
Fin que troberá
el prato piu verde que che.
E se enfermera,
Isa,
e se enfermera.
La vi despois dun ano, a outra noite,
reía,
reía.
Me abrazou, sabía que mi corazón latía,
latía.
Me dixo, estamos juntos esta noche,
que ganas de responderle sí.
Sin mirarla aos oios,
yo la deixe cantando así.
Que col paneo se core unho e sin darueva.
Que col paneo se core unho e sin darueva.
Fin que troberá
el prato piu verde
que che.
Reacó a clira, al este le sú dice,
e se enfermera,
Isa,
e se enfermera.
Que col paneo se core unho e sin darueva.
Que col paneo
se core unho e sin darueva.
Reacó a clira, al este le sú dice,
e se enfermera,
Isa,
e se enfermera.
Que col paneo se core unho e sin darueva.
Que col paneo se core unho e sin darueva.
Fin que troberá el prato piu verde que che.
Reacó a clira, al este le sú dice,
e se enfermera,
Isa,
e se enfermera.