โบราณ์แม่งเดือนห้าหน้าแหลงลมแรงพัชช่อสเมื่อมุ่งไผลล้อลมเหมือนคนเลาหลวงหัวใจเขตกลวงเหมือนโดนมีทันคิดถึงจําป่าหนีหน้าคนบางเดียวกันเจ้าอยากเป็นสะพ้ายในพันหันไปบางขอกไม่บอกสักคําเดือนห้าผ่านไปนี่มันก็ใกล้เดือนหกอีกไม่ช้าฝนคงจะตกรถพื้นพื้นหนาข้าวกล้าจุ่มชําเดือนหกปีนี้ไม่มีแรงจะไถ่ดําเจ้าจําป่าทิ้งหน้าเคยทําทิ้งกรรมเขากล้าไปหาห้องแอไอ้หนุ่มบ้านหนาหน้าตามันดําเหมือนทานผิวคล่ําดํากล้านเพราะงานมันนักจะแย่รูปก็ไม่สวยไม่เหมือนคนรวยห่มแพร่คนบันนอกกินเจาะกินแหน่งมีแต่ทางแพ้ช้ําใจช้ําใจเดือนห้าหน้าแหลงลมแรงพัดช่อมมวงยิ่งเสียงถุยกูร้องหารวมเหมือนข้าววงหาจําป่าฝันไฝหอมดอกจําป่ารวยริ้นทรงปิ่นมาไกลยิ่งคิดถึงคนที่จากไปแอบยืนร้องอายตายต้นจําป่าถูกรู้ว่ามีใครที่ตายไอ้หนุ่มบ้านน้า หน้าตามันดําเหมือนถ่านผิวคล่ําดํากราน เพราะงานมันนัก จะแย่รูปก็ไม่สวย ไม่เหมือนคนรวย ห่มแพร่คนบ้านนอกกินเจาะกินแนง มีแต่ทางแพ้ช้ําใจ ช้ําใจเดือมห้าหน้าแหลง ลมแรงพัดช่อมะมวงยิ่งเสียงถุยกูร้องหารวง เหมือนข้าวหัวพ้า จําป่าฝันไฟหอมดอกจําป่า รวยรินสุดลงไปมาไกล ยิ่งคิดถึงคนที่จากไปแอบดื่นร้องหาย ตายต้นจําป่า
