โบราณ์แม่ง
เดือนห้าหน้าแหลง
ลมแรงพัชช่อสเมื่อมุ่ง
ไผลล้อลมเหมือนคนเลาหลวง
หัวใจเขตกลวง
เหมือนโดนมีทัน
คิดถึงจําป่า
หนีหน้าคนบางเดียวกัน
เจ้าอยากเป็นสะพ้ายในพัน
หันไปบางขอกไม่บอกสักคํา
เดือนห้าผ่านไป
นี่มันก็ใกล้เดือนหก
อีกไม่ช้าฝนคงจะตก
รถพื้นพื้นหนาข้าวกล้าจุ่มชํา
เดือนหกปีนี้
ไม่มีแรงจะไถ่ดํา
เจ้าจําป่าทิ้งหน้าเคยทํา
ทิ้งกรรมเขากล้าไปหาห้องแอ
ไอ้หนุ่มบ้านหนา
หน้าตา
มันดําเหมือนทาน
ผิวคล่ําดํากล้าน
เพราะงานมันนักจะแย่
รูปก็ไม่สวย
ไม่เหมือนคนรวยห่มแพร่
คนบันนอกกินเจาะกินแหน่ง
มีแต่ทางแพ้ช้ําใจช้ําใจ
เดือนห้า
หน้าแหลง
ลมแรงพัดช่อมมวง
ยิ่งเสียงถุยกูร้องหารวม
เหมือนข้าววงหาจําป่าฝันไฝ
หอมดอกจําป่า
รวยริ้นทรงปิ่นมาไกล
ยิ่งคิดถึงคนที่จากไป
แอบยืนร้องอายตายต้นจําป่า
ถูกรู้ว่ามีใครที่ตาย
ไอ้หนุ่มบ้านน้า หน้าตามันดําเหมือนถ่าน
ผิวคล่ําดํากราน เพราะงานมันนัก จะแย่
รูปก็ไม่สวย ไม่เหมือนคนรวย ห่มแพร่
คนบ้านนอกกินเจาะกินแนง มีแต่ทางแพ้ช้ําใจ ช้ําใจ
เดือมห้าหน้าแหลง ลมแรงพัดช่อมะมวง
ยิ่งเสียงถุยกูร้องหารวง เหมือนข้าวหัวพ้า จําป่าฝันไฟ
หอมดอกจําป่า รวยรินสุด
ลงไปมาไกล ยิ่งคิดถึงคนที่จากไป
แอบดื่นร้องหาย ตายต้นจําป่า
