Σ' αγαπώ μου είπες, δεν θυμάμαι πώς και γιατί.
Αλλά το είπες, απλά, χωρίς φιοριτούρες.
Δεν στόλισες το δωμάτιο, ήταν ήδη στολισμένος ο χώρος.
Δεν έφτιαξες ατμόσφαιρα, δεν το είπες τραυλίζοντας.
Δεν με περίμενες να σου το πω πρώτη.
Δεν περίμενες κάποια ευκαιρία.
Δεν περίμενες καν να σου γεννηθεί ανάγκη.
Απλά το είπες, δυνατά, γελώντας.
Μπορεί να το είπεις και για πλάκα.
Αλλά αν το σκεφτείς, αν λίγο κάτσει να σκεφτείς,
ήταν τόσο δυνατό,
που εκείνη τη στιγμή με έκανε να σε ερωτευτώ λίγο παραπάνω.
Δεν έχω πια λέξεις.
Οι λέξεις μου τελείωσαν,
όταν τις αντάλλαξα για μερικά κουτάκια μπύρας.
Δύο-τρεις δαγκοματιές στα ούλα.
Σκόνη στο πεζοδρόμιο, στο τζιν μου.
Και εκείνο το τρέμουλο,
που κάνει η καρδιά σου όταν αρχίζει να βαράει πρώτη φορά τον πάσο.
Εγώ δεν έχω πια λέξεις.
Και δεν μπορώ παρά να βγάζω άναρθρες κραυγές,
περιμένοντας να καταλάβεις
πως το ε και το ο
σημαίνει πως λυπάμαι που δεν ξέρω αρκετά.
Γι' αυτό και δεν σου λέω περισσότερα.
Και αντίστοιχα πως αυτά που σου λέω
μάλλον δεν τα ξέρω αρκετά καλά.
Και το ε και το α
σημαίνει πως αν ήξερα να αγαπώ με μια άλλη αγάπη,
όχι αυτή που ξυπνάει με ξυπνητήρια το πρωί
και τρώει γιαούρτι με χαμηλά λιπαρά,
τότε μάλλον θα επέλεγα να αγαπήσω εσένα.
Όμως δεν έχω πια λέξεις.
Και εσύ φοβάσαι.
Γιατί ποτέ σου δεν κατάλαβες
γιατί πάντα στις μεγάλες και στις σημαντικές στιγμές
εγώ επέλεγα να φωνάζω αντί να μιλάω.
Μα εγώ ποτέ δεν είχα επιλογή.
Δεν έχω πια λέξεις.
Και εσύ φοβάσαι
τη στιγμή που σου φωνάζω
πως θα φτιάξω μια γλώσσα
μόνο για να έχω να μιλώ σε εσένα
και να με καταλαβαίνεις.
Δεν θέλω να σου γράψω άλλο γράμμα.
Δεν θέλω να με μάθεις άλλο.
Δεν θέλω να σε μάθω άλλο.
Φτάνει.
Ας μείνει και κάτι κρυφό.
Ας έχεις να μου πεις και κάτι τις τελευταίες μας στιγμές.
Ωραία που είμαι μαζί σου.
Δεν θέλω να σε μαθώ άλλο.
Ας μείνει και κάτι τις τελευταίες μας στιγμές.
Στο σπίτι μας.
Γιατί μονάχα θάνατος θα επιτρέψω να μας χωρίσει.
Και σε αυτόν
γιατί είμαι άνθρωπος.
Μα το Θεό που έχω μέσα μου
που δεν λέει να βγει ή να πεθάνει.
Θέλω να σου γράφω μόνο ποίηματα.
Ύμνους
που αν πέσουν στα χέρια άλλου
θα διαβάζουν με δέος και δάκρυα στα μάτια.
Σαντίθεση με σένα
που θα το δέχεσαι σαν κάτι απλό, καθημερινό
λόγω της συχνότητας
με πλατεί χαμόγελο.
Να σε εγωιτεύσω θέλω
όπως έκανες κι εσύ με μένα λίγο παραπάνω.
Δεν θέλω να σου ξαναπώ για τα χρήματα
και για τα καθημερινά
μόνο για το σεξ και την αιωνιότητα
για το πως κατάφερες να σκοτώσεις και τους τελευταίους με φιάλτες.
Για το πόσο υπέροχος νιώθω δίπλα σου
για το πόσο δυνατός όταν είσαι μπροστά
και πόσο επιφυλακτικός όταν είσαι πίσω μου
και πόσο γεμάτο ζωή την οποία θέλω να αδειάσω μέσα σου όταν κάθεσαι πάνω μου.
Θέλω να σου γράψω τραγούδια για το πόσο όμορφη είσαι
για το πόσο μαγεμένος νιώθω από τα μάτια μου
και για το πόσο αγαπάω όταν είμαι πίσω σου.
Για το πόσο όμορφη είσαι
για το πόσο μαγεμένος νιώθω από τα μάτια, τα χείλη, τη φωνή και το κορμί σου.
Να τα τραγουδάς δυνατά παντού σαν να τα έγραψες εσύ για μένα.
Θέλω να φτιάξω εκκλησία με το όνομά σου
και να τη γεμίσω τοιχογραφίες με στιγμιότυπα από τις πιο ερωτικές μας στιγμές
και στον τρούλο μοναχή σου γυμνή
ώστε να μπορώ να σε λατρεύω όπως μας πρέπει τις στιγμές που δεν θα είσαι κοντά μου.
Και αν πεθάνω πρώτος
να με θάψεις στον προάβλιο της
και να φυτέψεις από πάνω μου μια βρωτοκαλιά
και αν τελικά ο Θεός είναι τόσο σκληρός μαζί μου
και σε πάρει πριν από μένα
θα μαζέψω όλους τους περιφρονημένους και απόκληρους του έρωτα
και θα τους διδάξω τον έρωτά μας
Ξανά τα νευρισκία
Ξανά τα νευρισκία
Ξανά τα νευρισκία
Ξανά τα νευρισκία
Ξανά τα νευρισκία