Það byggur grunum gamla daga, þá grænust hvað jörðin og því.
Það barstlund átti blómihaga og brosti við verðandi ný.
Og lansin og liðir síðan, slær ljóma á heiminn svo fríðan.
Á morgar fjörðin mjögtan víðan, í blíðum og íðvíðragni.
Og ólmyrstriðis með öllri sakna, þeir eiga það skílausan stað.
Það heitur sínu fransi fagna og þorpskátið ráðpuna hvað.
Um eigin svo snara ævi, um aðför í mýttri og snæfi.
Og ólans er það ópnum særið, en eigin séð miskunnar bar.
En út fór gött fór allt ég er ég í lindi, við leikum störm og svokum aftur haust.
Já mannstu en þá göyð í vetrar vindi, og borguð ljóskuð suðar enda laust.
Og ólans er það ópnum særið, en eigin séð miskunnar bar.
Og ólans er það ópnum særið, en eigin séð miskunnar bar.
Og ólans er það ópnum særið, en eigin séð miskunnar bar.
Og ólans er það ópnum særið, en eigin séð miskunnar bar.
Aftur haust, já mannstu en þá göyð í vetrar vindi, og borguð ljóskuð suðar enda laust.