بے زبان میری روح میرا دل ہے
بے زبان میری اکھ وچ سل ہے
بے زبان چکھیں بینا ہی آواز تو ہوں
بے زبان اہے پتھریاں دل ہے
بے زبان دے آ بھلائوں تے کچنی
بے زبان بولے کعڈا توں مچنی
بے زبان دل کنیاں دے توڑتے ہیں
بے زبان بولے کلم جو سچنی
بے زبان کنے سفنے میں سارتے ہیں
بے زبان کنے برکے میں پارتے ہیں
بے زبان سب دنیاں تو وا رہا
بے زبان ہمیں خود تو ہی ہاریاں
کوئی بنا دلوں سندا نہیں ہوندا کچھ
کہندا نہیں ہوندا گال دل دی ہر ایک نوں
کدے امبران تو لہندا نہیں ہوندا ٹک بہندا نہیں چڑے آج سورج صویر نوں
پوری ہووے نا جو تاریاں دی گنتی کیتی جاوے نا جو آکڑاں دی مینتی
ہاتھ جوڑ بس کھڑنا احسان ہے کھادا رب اتے کیتا احسان ہے
بے زبان اہے دنیا چھلاوا ہے بے زبان نام رب دا دکھاوا ہے
بے زبان جی نے دتا اونو تول دیاں بے زبان رب مٹی ویچ رول دیاں
بے زبان ہر پاسے فرے موت ناچ دی بے زبان پی ہی دل نوں جو جان دی کچھ دی
بے زبان سارے اپنے وی گیر ہو گئے بے زبان مٹھے بول ہون زہر ہو گئے
بے زبان مٹھا بولن ہر ایک لگیاں بے زبان سن کناں ویچ سیکھ لگیاں
بے زبان کنے ورت کے چھاڑ گے بے زبان موکا چکن ہر ایک لگیاں
بے زبان مٹھا بولن ہر ایک لگیاں بے زبان سن کناں ویچ سیکھ لگیاں
کسے ات بار نہ رہا اک نال اقرار نہ رہا ہر پاسے وادے چھوٹے چل دے
ساڑا اج کل پیار نہ رہا
بے زبان لے گی لٹ کے فقیرانوں
بے زبان کیڑا کھا گے عزمیرانوں
بے زبان پگ باپو دی نوں روڑ کے
پیسے بٹ دیاں ویچ کے شریرانوں
کور دیکھے کدے سنیں چنیں جیڑیاں میں چنیاں
اتے تو کدے چنیاں نی جانیاں
کل رادی تے بادی سناں مان جدو نکل گیروں
اتے سنیاں نی جانیاں
سیبیاں تو جانو پہلوں ہندی بند ہے
کعاوی ناتکاں دی پٹی تسی دند ہے
چھوٹے اکھاں وچ ہنجو جے دکھونے ہو
لا کے فوٹوان جو ترس کمونے ہو
بے زبان اک گری ہوئی اولاد ہے
اکھران چو اک اکھر سواد ہے
بے زبان کنے کراں نوں اجار تھا
بے زبان اہے چسکا فساد ہے
بے زبان کیرا کرماں دا گوڑ ہے
بے زبان موں ہور گل ہور ہے
بے زبان اتے ترماں دے بانے
بے زبان روحاں گندیاں تے دلان وچ چھوڑ ہے
