Anlatamaz.
Garip dağınız öldürüp gittiler,
Bir parça toprak bulamadı üzerine örtmeye,
Bakireyli sevdası,
kirletip gittiler.
Ama onuru vardı,
kavramını bilemediği,
Canına kıymak istedi,
kıyamadı.
Çünkü Cuda,
cana kıymayı öğrenmemişti ki,
Ah Cuda!
Gözlerinde yanardı,
yüreğindeki duasız,
Topraksız ölüler.
Her seher mah yüzünü okşayınca ağlamayı bilirdi,
Kir tutmazdı yüreği.
Çeşmeden akan su gibiydi yıllar,
avuçlayıp içerdi,
Hayat bir rüzgâr gibi eteğinden geçerdi.
Ah Cuda!
Cuda!
Ne zaman cemre düşse dağlara,
yüreğini okşardı.
Bir demet acı tebessüm yayılırdı saydam yüzüne,
Ve Cuda'nın saçlarında dolaşırdı,
haynaz bir kelebek gibi bahar.
Ne zaman gülse,
dişlerinde yedi veren katmer yalnızlık,
Ellerinde,
gözü yaşlı, hazin bir sonbahar kalırdı.
Ah Cuda!
Cuda!
Dünya seni anlamadı,
sen dünyayı.
Yaşamak yağmurdu saçlarını ıslattı,
Çamurdu vücudunu kirletti.
Ah Cuda!
Cuda!
Ay cemalin görmüş,
ağa çekinmiş,
Gül yanağın görmüş,
bağ çekinmiş,
Kar sineni görmüş, dağ çekinmiş.
Ah Cuda!
Cuda!
Dünya seni anlamadı, ya.
Saçın ucun örmezler,
gülü sulum dermezler,
sarı gelin.