Podes irte cando queiras,
tiñes as portas abiertas
e por si te queres marchar.
Non sou eu que te detén,
que sempre que te vas,
e falando de soledad.
Vete cando te parecas,
tiñes as alas dispostas e podes echarte a bola.
Pero cando estás herido,
volves aos meus brazos,
porque non podes máis.
E dices que te equivocas,
que non encontras outra boca que te poda enamorar.
E que estás cego sin meus olhos,
que eres un puro depósito e deixo de mirar.
E se non vas de min mano,
me sentes un vil gusano que non podes caminar.
E se non o roce do meu pelo te enche
de desconfianza e te cuesta respirar,
e entón primo,
que me vienes a contar.
Necesitas que te halaguen,
que te digan lo que sabes,
que eres guapo e pa rabiar.
Como eres tan presumido,
te crees que del brazo meu non te admiraran igual.
E entón vives a noite,
empezas con os reproches e me hablas de tú libertad.
E sempre volves ao lío e buscas os brazos meus,
porque non podes máis.
E dices que te equivocas,
que non encontras outra boca que te poda enamorar.
E que estás cego sin meus ojos,
que eres un puro depósito e deixo de mirar.
E se non vas de min mano,
me sentes un vil gusano que non podes caminar.
E se non o roce do meu pelo te enche
de desconfianza e te cuesta respirar,
e entón primo,
que me vienes a contar.
E se dices que te equivocas,
que non encontras outra boca que te poda enamorar.
E se non vas de min mano,
me sentes un vil gusano que non podes caminar.