Frá sínum heima slóðum rakið þau hrakkuðust á brot
Þurftu allt að skilja eftir andliti tárvot
Lífið heima hafði verið indislegt og gott
En skildi eiga breyta þeim í píslarvott
Hvernig má það en þá gera stafðjóðir heið stríð?
Hverra haksmunnar skall gæta ykkar eigin líðs?
Þeirra mannsklífið eru mikil væri nött,
heimsins framapott
Nú skal staðarnumir ekki fleri skott
Þau eru mætt á nýjar slóði og þurfa okkar hjálp
Þau vilja bara geta þátt sér líf
Ekkið bútt frá séum þau byrjað upp á nýð
Að aukka líf okkar er þeirra en lag osk
Þau vilja nú enn stríð,
geð bíð
sem stríð
Þau
vilja bara fá að lífa alveg eins og því þau trókni að umhri
