Leð aftur augun þín skjær, ástinn mín dagur er fjær,
svo vil ég vaka þér hjá, vernda þig ef að ég má.
Er ég horf á þig hittnar mín sá, hverful orð getið tólkað mitt má,
og er séfur þú sæl mun ég var.
Akið fyrir þér sæl á básti ég er.
Séfur þú nú sætt og rótt, sveipur því rökkri og ír.
Kvíldur hjá mér aftur hjótt, hinn eftir að vera dýr.
Sólinn er sest, það er nótt, séfur þú nú vært og rótt.
Fegur því færir mér ír, gott finnst mér að vera dýr.
Lillum korsi ég lausleg að stengja,

lítinn þjóknar ég góðsinn tónt er.
Og er séfur þú sæl mun ég var.
Akið fyrir þér sæl á básti ég er.
Séfur þú nú sætt og rótt, sveipur því rökkri og ír.
Kvíldur hjá mér aftur hjótt, hinn eftir að vera dýr.
Kvíldur hjá mér aftur hjótt, hinn eftir að vera dýr.
Aftur er auðvun tým skjátt,
oknast á vefi að ég nátt,
vernda þig áfram ég vil.
Veit að ég sælu og ír.
Öðrum korsi þá aftur ég steng,
aðeins þér alla ást mín að beng.
Og af síðustu ást mín að segja ég þér,
sæl að básti ég.
Séfur þú nú sætt og rótt, sveipur því rökkri og ír.
Kvíldur hjá mér aftur hjótt, hinn eftir að vera dýr.
Aftur er auðvun tým skjátt, hinn eftir að vera dýr.
Veit að ég sælu og ír.
Öðrum korsi þá aftur ég steng,
aðeins þér alla ást mín að beng.
Og af síðustu ást mín að beng.