Tralala...
Tralala...
Tralala...
Tralala...
Tralala...
Tralala...
Hann Ari er lítill,
Hann er átt ára trítill,
Med auðum jáfalli og stjær.
Hann er bara sætur,
Já, með lenst á hann grætur,
Og huljúfur þegar hann hlær.
En spurningum Ari er eigið veltað svara,
Mamma, af hverj er himinin blá?
Sendir Guðokkur jólin,
Vegumul er sólin,
Pappið því hafa hundarnir há.
Tralala...
Tralala...
Tralala...
Tralala...
Bæði pappa og mömmu, Og afa og ömmu,
Þreytir enda löst spurningasur.
Bara sólin um nætur, Því er sikurinn sætur,
Afi gengdu hver skapaði guð.
Því er heimsendir amma,
Fadir eigið lífiðinn mamma,
Pappið af hverju vex á þér stjeg.
Því er afis og feitur,
Því er eldurinn heitur,
Því eiga ekki hanarnir egg.
Það þyknar í ara ef þau eigið vilja svara,
Og þá verður hann ekki ról.
Því þá er það svo heldur en feia,
Þau svara og segja,
Þú veist það er verður þu stór.
Fyrst higger á svari,
Þá hugsar hann arir,
Og hallar þá kannstundir flatu.
Þú vilast um þeir,
Alvog hvum hann segir,
Þið eigið að segja mér sætt.