Σε λέω φόρους που δεν είχα κόνο,
το κάνω ότι υπάρχουν
Παραπολίκ!
Κάτι μέσα μου σαν να ζητά
Κάνεις το χρόνο να σκάματα σαν γρήφος
Φυζόρυφόρους οι πνοές μας γράφουν
Δε χρώμα ξεβάφουν
έτσι όπως ο αέρας φυζά
Τόσο λίπα κοίτα πως μας παίρνει μακρά
Τόσο σιωπήλα σαν να είμαστε ασπρά πουλιά
Και αν νοίγει η δρόμος δε σ' καθώς η μέρα ξεπρά
Και ξαναγυρνά όπως το ουρανό σου μιλά
Τόσο άρμα μες στα χέρια του σε κρατά
Τόσο μαγικά χάνεσαι μου τόσο βαθιά
Και δίχως να μου σκέφτεις τη δικιά μου καρδιά που σ' αγαπούσα
Άλλη μια φορά το νου μου κλέβεις
Στο νοτιζόντα με παρασέρνεις κι εγώ
Τρίπια με απ' τα γκάθι μου τόσο βαθεί
Τεχώ μακριά σαν τραπέτις
Άλλη μια φορά μέσα στα ακουστικά
Αναρωτιέμαι τι σημαίνεις
Μέχρι να έρθει η αυγή ή να έρθει η βροχή
Στο ξημέρωμα μιας δελής κλαίμενης
Ή να μη μου τη σώμα φέρνεις
Ή να βράβω μαζί σου φερνής
Αλλά ξέρως κι εγώ σ' αυτό δεν είσαι στόμιας πωλής καταδικασμένης
Προσπαθώ να σου πω κι ό,τι τρέπω μπορώ ότι από το πλήθος κι αφαιρείς
Και σ' αξίζει να ζεις επειδή τόσο
μπροστά να πηγαίνεις εκεί που θέλεις
Πες μου πως αέρας φυσά
Τόσο γλυκά
Κοίτα πως μας παίρνει μακριά
Τόσο σιωπήλα σαν να είμαι στα Σπραπολιά
Κι αν νοίγει η δρόμος δεν σ' καν δώσου μέρα τσιπρά
Και ξαναγυρνά όπως το ουρανό σου μιλά
Τόσο άρα μες στα χέρια του σε κρατά
Τόσο μαγικά χάνεσαι βουτώ στα μαθιά
Και δίχως νόμος θεύρεις τη δικιά μου καρδιά
που σ' αγαπούν στα πάλι
Νιώθω το νου μου να παραπατά
Μέσα μου παίζεις τόσο δυνατά σαν λίγος
Σε λέω φόρους που δεν είχα ακόμα
Τον κάνω κι υπάρχουν πάρα πολλοί
Κάτι μέσα μου σαν νεοζυτά
Κάνεις το χρόνο να σταματά σαν δήφος
Τους δόρυφορους οι πρωές μας γράφουν χρώμα ξεβάφουν
Όπως το ουρανό σου μιλά
Τόσο άρα μες στα χέρια του σε κρατά
Τόσο μαγικά χάνεσαι βουτώ στα μαθιά
Και δίχως νόμος θεύρεις τη δικιά μου καρδιά που σ' αγαπούν στα