Evine doğru yol aldım ve adımlarımı saymadım
Gökyüzünde yağan yağmur tanesinde arardım
Kanatların mı kırıldı yoksa neden uçmadın
Sükunetsiz tavırlarım hiç kendimi bozmadım
Derledim tüm hayatımı ölüme doğru yol aldım
Bir iyiliğim yok hayatta her şeyimi harcadın
Arda kalan şarkılardı kulakların çınlasın
Gece yarısı olmadan uykularım firardı
Şimdi soruyorum sana bu sözler yeterli mi?
Bir sonbahar akşamında daha kaç yıl geçmeli?
Her gecenin sabahında umutla bekledin mi?
Her gece ağlarken sen de ölmeyi bekledin mi?
Nöbetlerim çoğaldı ya panik ataklar başladı
Gözlerimin feğeri gitti ışıklarım kapandı
Elimde bir defter arkada tarih vardı
Psikolojim harbi bozuk denge falan kalmadı
Bir yürekte kalabalıkla bir umutla yaşanmaz
Yalpalandı bu ömrüm gökyüzü hiç durulmaz
Serpildi bu gönlüme aşkın zehri tutulmaz
Kus öfkeni rahatlarsın dediler hiç unutma
Bir yürekte kalabalıkla bir umutla yaşanmaz
Yalpalandı bu ömrüm gökyüzü hiç durulmaz
Serpildi bu gönlüme aşkın zehri tutulmaz
Kus öfkeni rahatlarsın dediler hiç unutma
Hani diyordun sen bana ölüm bile ayırmazdı
Binlerce kez öldüm oysa sesim hiç duyulmadı
Seven sevdiğiyle ölürsen ardına bakmadın
Yüreğime gömdüm seni sen hep orada kalandın
Sustum ve ağladım bıçakları sapladın
Şimdi soruyorum sana kötü bir insan mıyım?
Hayatımdan çek elini inan gücüm kalmadı Bu halde görme beni
çok aciz durumdayım Bak polyana ağlıyor bundan haberin mi yok?
Umutları ek sabaha seher vakti geliyorum Elimde bir mektup
dizlerimin hali yok Kırdım bu yüreği cihanda benzeri yok
Teraziye koy sevgimi ihanet ağır bastı
Bir gün ararsın beni ama mumla ararsın
Ruhunda incelik yok sade aciz yılansın
Kişiliğim bozuk senin adamlık bende kalsın