Είναι το καταφύγιο τα χαμένα όνειρά μου
Η στίχη, το μήνυμα
Περάσαν χρόνια και χάθηκες
Για τελευταία φορά πάρε του πόνου σου τις μυαλοκέλα
Στα βλέμματα, στα λόγια των ανθρώπων
Δεν ξέρεις ποια ζωή σε αξίζει και ταξιδεύεις άσπρα
Κι όμως υπάρχει πάντα μια υπήρξη
Στο τέλος, η πεταλούρα πάντα θα πετάξει
Κολυμπώ με δελφίνα στο γαίω, απ' τις συμπληκάδες περάσαμε ανάμεσα
Πως να ονειρευτείς για ταξίδια, άμα ποτέ εσύ δεν είδες τη θάλασσα
Στοχεύω προς την κορυφή, κάθε μου μέρα μια δοκιμασία
Αν δεν είσαι μαζί μας πάρ' τη στροφή, πριν όλα να γίνουν ευθεία
Ανεβαίνω, το Γολγοθάμι σκυφτός, ο ουρανός είναι τόριο
Έμαθα να ξεχωρίζω από όλους, μεγάλωσα στο περιθώριο
Ανήκει σε αυτοίς που τα αγάπησαν, δεν θέλω τα πάντα δικά μου
Όσα αντέχουν τα χέρια μου μόνο, κι όσα χωράν στη σκυρά μου
Λίγοι πιστέψανε τ' όνειρο, προσεύχομαι για τους προδότες
Έλα να δεις τα σημάδια που αφήσανε πάνω στο σώμα μου οι πρόκες
Μόρτες επέστρεψα πάλι, για να τους τα πάρω όλα πίσω
Προσπάθησαν να το θάψουν, μα ήμουν σπόρος προορισμένος να ανθίσω
Μια λόγια άβγες, ψυχή καθαρή σαν το χιόνι
Στα μάτια μου φλόγα ψυχρή, ό,τι αγάπησα αυτό με σκοτώνει
Όπου να'ναι ο δρόμος τελειώνει, λίγα μέτρα μου μείνανε μόνο
Πιάνω χαρτί και μου ολίγει, ξανά σαν πλέρω να πόνω
Κι ως του ουρανού και της βροχής, που βοσιδώνα τις αστραπείς
Μόνος μου στέβω σαν φάρος στον χήλος της καταστροφής
Κι ως του ουρανού και της βροχής, που βοσιδώνα τις αστραπείς
Μόνος μου στέβω σαν φάρος στον χήλος της καταστροφής
Κι ως του ουρανού και της βροχής, που βοσιδώνα τις αστραπείς
Μόνος μου στέβω σαν φάρος στον χήλος της καταστροφής
Κι ως του ουρανού και της βροχής, που βοσιδώνα τις αστραπείς
Μόνος μου στέβω σαν φάρος στον χήλος της καταστροφής
Μόνος μου στέβω σαν φάρος στον χήλος της καταστροφής
Δηλαδή αγάπη για τα λόγια σου
Κι ως του ουρανού και της βροχης, που βοσιδώνα τις αστραπείς
Μόνος μου στέβω σαν φάρος στον χήλος της καταστροφής
Κι ως του ουρανού και της βροχής, που βοσιδώνα τις αστραπείς
Μόνος μου στέβω σαν φάρος στον χήλος της καταστροφής
Κι ως του ουρανού και της βροχης, που βοσιδώνα τις αστραπείς
Μόνος μου στέβω σαν φάρος στον χήλος της καταστροφής
Κι ως του ουρανού και της βροχής, που βοσιδώνα τις αστραπείς
Μόνος μου στέβω σαν φάρος στον χήλος της καταστροφής
