Ταξίδευες, κυνηγημένη από την μοίρα σου
γιατί κατά λευκή μ' απέλθην η ελβετία
Πάντα στον τέκ, σε μια σεζλον πέσμενη κάτω χρή
απ' τη γνωστή και θλίβε ρώτα την ελτηνιά
Πάντοτε ανήσυχα, οι δικοί σου σε προκύριζαν
μαζί κοιτάζοντας τα μάκρια διαφορούσες
Σ' ό,τι σου λέγαν πικρογελάγες γιατί ένιωθες
πως για τη χώρα του θάνατου οδηπορούσες
Κάποια βραδιά που απ' το στρομπόλι περνούσαμε
είπε σε κάποιον γελαστή, σε τον οαστή
πως μοιάζει τ' αρρώστο κόρνι μου καθώς σχέγεται
με την κορφή τη φλεγόμενη του ηθεστή
Ύστερας είδα στη Μαρσίλια σαν εχάθηκες
μέσα στο θόρυβο χωρίς να στρέψεις πίσω
κι εγώ που μόνο τη μικρή νεκτάση αγάπησα
λέω πως εσένα θα μπορούσα να αγαπήσω
Ταξίδευες κυνηγημένη από τη μοίρα σου
για την κατάλευτη μαπένθινη ελβετία
πάντα στο τέκ σε μια σεζλον παισμένη κατοχρή
απ' τη γνωστή και θλιβερότατη νετεία
Ύστερας είδα στη Μαρσίλια σαν εχάθηκες
μέσα στο θόρυβο χωρίς να στρέψεις πίσω
κι εγώ που μόνο τη μικρή νεκτάση αγάπησα
λέω πως εσένα θα μπορούσα να αγαπήσω
Ω, ω, ω...