Ταξίδευες, κυνηγημένη από την μοίρα σουγιατί κατά λευκή μ' απέλθην η ελβετίαΠάντα στον τέκ, σε μια σεζλον πέσμενη κάτω χρήαπ' τη γνωστή και θλίβε ρώτα την ελτηνιάΠάντοτε ανήσυχα, οι δικοί σου σε προκύριζανμαζί κοιτάζοντας τα μάκρια διαφορούσεςΣ' ό,τι σου λέγαν πικρογελάγες γιατί ένιωθεςπως για τη χώρα του θάνατου οδηπορούσεςΚάποια βραδιά που απ' το στρομπόλι περνούσαμεείπε σε κάποιον γελαστή, σε τον οαστήπως μοιάζει τ' αρρώστο κόρνι μου καθώς σχέγεταιμε την κορφή τη φλεγόμενη του ηθεστήΎστερας είδα στη Μαρσίλια σαν εχάθηκεςμέσα στο θόρυβο χωρίς να στρέψεις πίσωκι εγώ που μόνο τη μικρή νεκτάση αγάπησαλέω πως εσένα θα μπορούσα να αγαπήσωΤαξίδευες κυνηγημένη από τη μοίρα σουγια την κατάλευτη μαπένθινη ελβετίαπάντα στο τέκ σε μια σεζλον παισμένη κατοχρήαπ' τη γνωστή και θλιβερότατη νετείαΎστερας είδα στη Μαρσίλια σαν εχάθηκεςμέσα στο θόρυβο χωρίς να στρέψεις πίσωκι εγώ που μόνο τη μικρή νεκτάση αγάπησαλέω πως εσένα θα μπορούσα να αγαπήσωΩ, ω, ω...