Ξεκίνησα απ' την παρέα, ξεκίνησα απ' το χασίσι απ' το πιο ελαφρύ
Σήμερα είναι μια απ' τις καλύτερες μου μέρες και μπορώ να σας μιλήσω έτσι έχω πάλι τη χρήση
Όσο ώρα πάρω μην φοβάσαι που χάνομαι και σε χάνω εγώ με μόνος
Μες στη χώρα του ποτέ και το γουστάρω κι ας μην καταλαβαίνεις πόσο με πονάς
Εγώ είμαι εδώ για να σε κάνω να χαμογελάς
Είναι βράδυ, δεν ξέρεις πως λειτουργώ στο σκοτάδι
Κάνομαστε για λίγο όμως εδώ σε βρίσκω πάλι ο λόγος
Η άκρη του χαμένου όνειρου μου μου λέει να μην κρυφτώ απ' τη δολοφονία του εαυτού μου
Και ο νεκρός μου εαυτός είσαι το όνειρό μου μάλλον
Οξυμωρώ γιατί τον ασκοτώνετε μετά λέω εξαφανίζω από μπροστά μου
Σε παρακαλώ όμως μην ε, πως γίνεται να σε νιώθω άγενο δεν είσαι
Κάποιες φορές θέλω κάτι να σου ζητήσω
Χρόνια προσπαθώ κι όμως δεν μπορώ να μιλήσω
Λες να φτύπω με τα πίγια πρέπει κάτι να σου δώσω
Και τώρα πιο απ' όλα τα έχω μου να σκοτώσω
Θα σε παρακαλώσω να είσουν πάντα μακριά μου
Κι αν σου λείπω ψιθύρισε το όνομά μου
Μονάχα προσπάθησε να μην φτάσει η φωνή στα αυτιά μου
Είμαι πολύ μικρός για να με πρόδωσε η καρδιά μου
Καίρο δεν μιλάω ήρεμα να αμφιβολά
Συμπεριφέρομαι ηλίθια ήσουν πάντα το κομμάτι μου
Μέσα σ' αυτή την πολύ συχνόμη που τώρα δεν μπορώ να αλλάξω πνόμη
Δεν θα μείνω άμα μείνω νεκρό στα μέσα λίγο
Μα μην με παρεξηγείς που δεν μπορώ να φύγω
Είναι η φύση μου να μην μπορώ να αποφύγω το φως
Μα ίδια μου θυμίζε πως αυτό είμαι αλλεργικός
Κι αν με βάς ποτέ στο μέρος που σου είχα πει να ξεχάσεις
Από περιέργεια μόνο και μόνο να με ψάξεις
Ξέρεις που χάμαι δεν αμφιβολά για αυτό
Σε έναν χρόνο 26 Ιούνη να σε ξαναδώ
Το κάνω δηλαδή για όλον τον κόσμο
Και να βοηθήσω και για μιολέα
Εντάξει, εγώ δεν θα πεθάνω για αύριο
Τουλάχιστον να ακουστεί αυτή η φωνή μου
Ήμουν μικρός και στο χειριστό τριμπάκι όλος μπήκα
Κι επαντρεύτηκα το ψέμα δίχως να ζητήσω
Πριν κάπνω σπαθούς απέγνωση
Μέναν τρόπους να βρω να μιλήσω
Μα οι καλύτεροι μου φίλοι ενάγνοια με σπρώχναν πίσω
Δεν πειράζει γιατί το ρόλο του κομπάρ σου έκαψα
Κι ας έκλαψα με τα ίδια δάκρυα πέταξα
Κι ο τόπος χρωματιστός φτιαγμένος από μένα
Είναι απίθανο το τι δημιουργούν αυτά τα χέρια
Και μια τελική συγχνώμη
Και το κομμάτι τελειώνει στην αλήθεια
Που τόσο καιρός και μεν αφήνα μόνη μέσα στο δωμάτιο
Μου σκότωνα το νέα αυτό μου θολωμένος
Να ψάχνω μια λύση για το καλό
Στην έξι τέτρα γωνίκαν τρύπα
Μέχρι να καταλάβω αυτά που σε δυο χρόνια είδα
Αλήθεια το νέα αυτό μου είχα σαμάτων
Βρήκα κι έτσι τώρα εμές δεν σιγώνα γράφω παραμύθια
Σομπερδεμένος με νιώσα κι απ' τα νεύρα με τύφλωσα
Οτέ μου δεν με φήμωσα
Γιατί εγώ δεν φοβόμουν μήπως δεν σε ξαναδώ εμένα
Μου φτάνε πάντα κάτι να έκονα δίκη
Βρω και δεν βενεύτηκα
Δεν έχω το παρελθόν για όπλο
Κι η ζωή μου ένα βιβλίο που το τέλος δεν παίξει ρόλο
Οπότε το παρόν και ο λόγος μου μου φτάνουν και όνομα
Ποιος είπε ότι οι τυφλοί δεν βλέπουν όνειρα
Υπότιτλοι AUTHORWAVE