Η μέρα τρέμει, στη γη που μένω, χίλια σύννεφα κλαίνε, δεν είσαι εδώ.Τον άδειο κόσμο κοιτάζω έξω, όσο πίσω κι αν τρέξω δεν θα σε βρω.Από ότι ήσουν πληγωμένη, δυαστικό πουλί του νότου, δεν μπορούσες να πετάξεις, δεν μπορούσες να ξεχάσεις.Σ' ένα άδειο σπίτι, σαν παραμύθι, έκτισες στην καρδιά μου ζεστή φωλιά.Μα τώρα ξέρω τα παραμύθια, τα νικάι συνήθεια, η λησμονιά.Από ότι ήσουν πληγωμένη, δυαστικό πουλί του νότου, δεν μπορούσες να πετάξεις, δεν μπορούσες να ξεχάσεις.Από ότι ήσουν πληγωμένη, δυαστικό πουλί του νότου, δεν μπορούσες να πετάξεις, δεν μπορούσες να ξεχάσεις.Η μέρα τρέμει, στη γη που μένω, όλα μοιάζουν να λένε, δεν είσαι εδώ.Καπνός και σκόνη, δεν ανασενώ, να το τέλος γραμμένο, πια τι ζητώ.Από ότι ήσουν πληγωμένη, δυαστικό πουλί του νότου, δεν μπορούσες να πετάξεις, δεν μπορούσες να ξεχάσεις.Η μέρα τρέμει, στη γη που μένω, χίλια σύννεφα κλαίνε, δεν είσαι εδώ.Χίλια σύννεφα κλαίνε, δεν είσαι εδώ.Χίλια σύννεφα κλαίνε, δεν είσαι εδώ.Χίλια σύννεφα κλαίνε, δεν είσαι εδώ.Χίλια σύννεφα κλαίνε, δεν είσαι εδώ.Χίλια σύννεφα κλαίνε, δεν είσαι εδώ.Χίλια σύννεφα κλαίνε, δεν είσαι εδώ.