ไม่รู้ว่านานเท่าไรก็จําไม่ได้นักที่ฉันจําเป็นหลงอยู่อย่างคนที่แอบรักต่อให้ฉันให้เธอร้อยมันก็น้อยไปคนที่รอคนที่คอยได้แต่น้อยใจถึงฉันจะจําอะไรทุกอย่างไปมากเท่าแค่ไหนไม่มีสักครั้งที่คล้ายว่าเธอน่าจะวางไว้คนไม่รักคือไม่รักก็ต้องเข้าใจคน ๆ นั้นไม่ใช่ฉันจะให้ทําไงถึงฉันไม่ได้ต้องการเธอไปแต่ยังไงก็คงจะต้องลาเมื่อเธอนั้นให้คําตอบมาทางสายตาก็คงยอมจะมองกับคนไม่มีใจลองจะลาแม้ว่ารักสักเท่าไรไม่จําแปลงว่าฉันรักแค่ไหนแค่ถ้าไม่ได้รัก ก็แค่นั้นยอมเชิญใจ เหลือคําว่าลาก่อนใจจํายอมรัก ว่าเธอนั้นต้องไปกับความจริงว่าฉันนั้นไม่ใช่แค่ต้องทําเอาไว้ ถ้าไม่รักกันคิดถึงเท่าไร คิดถึงเท่าไรตัวไรมันก็ไม่เคยถึงไม่รู้ฉันเป็นคนที่เท่าไรที่เธอจะนึกถึงต่อให้สายตากลงฉันมันบอกว่ารักเท่าไรเธอคงมองมองกลับมาอย่างคนทูบไปพยายาม แต่คําถึงไม่มีความหมายจําได้ไหม ที่จริงแต่จําไม่เคยขอฉันเพิ่งเข้าใจ เพิ่งเข้าใจในคําว่าดีไม่พอทําดีให้ตายไม่มีความหมายทําให้ฉันคงเข้ารอถึงฉันไม่ได้ต้องการจะไปแต่ยังไงก็คงจะต้องรักเมื่อเธอนั้นให้คําตอบเมื่อเธอนั้นจะใช้ตาก็คงต้องยอมจํานวนกับคนไม่มีใจยอมจําแล้วแม้ว่ารักสักเท่าไรไม่จําเป็นว่าฉันรักแค่ไหนถ้าทําไมได้รักก็แค่นั้นยอมจําใจ เอ่ยคําว่าลาก่อนใจจํารอมรับเธอนั้นต้องไปกับคนจริงว่าฉันไม่ใช่ฉันจะไม่ใช่ แค่นั้นตามมาไว้เธอไม่รักกันคือคนยอมจํานอนกับคนไม่มีใจยอมจําลาแม้ว่ารักสะท้อมไหร่ไม่สําคัญว่าฉันรักแค่ไหนแค่เราไม่ได้รักก็แค่นั้นยอมจําใจ ใบคําว่า ลา ลา ลา ลาใครจะนอมรับว่าเธอนั้นต้องไปความจริงว่าฉันมันไม่ใช่แค่ต้องจําเอาไว้เธอไม่รัก