ไม่รู้ว่านานเท่าไรก็จําไม่ได้นัก
ที่ฉันจําเป็นหลงอยู่อย่างคนที่แอบรัก
ต่อให้ฉันให้เธอร้อยมันก็น้อยไป
คนที่รอคนที่คอยได้แต่น้อยใจ
ถึงฉันจะจําอะไรทุกอย่างไปมากเท่าแค่ไหน
ไม่มีสักครั้งที่คล้ายว่าเธอน่าจะวางไว้
คนไม่รักคือไม่รักก็ต้องเข้าใจ
คน ๆ นั้นไม่ใช่ฉันจะให้ทําไง
ถึงฉันไม่ได้ต้องการเธอไป
แต่ยังไงก็คงจะต้องลา
เมื่อเธอนั้นให้คําตอบมาทางสายตา
ก็คงยอมจะมองกับคนไม่มีใจ
ลองจะลาแม้ว่ารักสักเท่าไร
ไม่จําแปลงว่าฉันรักแค่ไหน
แค่ถ้าไม่ได้รัก ก็แค่นั้น
ยอมเชิญใจ เหลือคําว่าลาก่อน
ใจจํายอมรัก ว่าเธอนั้นต้องไป
กับความจริงว่าฉันนั้นไม่ใช่
แค่ต้องทําเอาไว้ ถ้าไม่รักกัน
คิดถึงเท่าไร คิดถึงเท่าไร
ตัวไรมันก็ไม่เคยถึง
ไม่รู้ฉันเป็นคนที่เท่าไรที่เธอจะนึกถึง
ต่อให้สายตากลงฉันมันบอกว่ารักเท่าไร
เธอคงมองมองกลับมาอย่างคนทูบไป
พยายาม แต่คําถึงไม่มีความหมาย
จําได้ไหม ที่จริงแต่จําไม่เคยขอ
ฉันเพิ่งเข้าใจ เพิ่งเข้าใจในคําว่าดีไม่พอ
ทําดีให้ตายไม่มีความหมายทําให้ฉันคงเข้ารอ
ถึงฉันไม่ได้ต้องการจะไป
แต่ยังไงก็คงจะต้องรัก
เมื่อเธอนั้นให้คําตอบ
เมื่อเธอนั้นจะใช้ตา
ก็คงต้องยอมจํานวน
กับคนไม่มีใจ
ยอมจําแล้วแม้ว่ารักสักเท่าไร
ไม่จําเป็นว่าฉันรักแค่ไหน
ถ้าทําไมได้รักก็แค่นั้น
ยอมจําใจ เอ่ยคําว่าลาก่อน
ใจจํารอมรับเธอนั้นต้องไป
กับคนจริงว่าฉันไม่ใช่
ฉันจะไม่ใช่ แค่นั้นตามมาไว้เธอไม่รักกัน
คือคนยอมจํานอน
กับคนไม่มีใจ
ยอมจําลาแม้ว่ารักสะท้อมไหร่
ไม่สําคัญว่าฉันรักแค่ไหน
แค่เราไม่ได้รักก็แค่นั้น
ยอมจําใจ ใบคําว่า ลา ลา ลา ลา
ใครจะนอมรับว่าเธอนั้นต้องไป
ความจริงว่าฉันมันไม่ใช่
แค่ต้องจําเอาไว้เธอไม่รัก