Δεν με φοβήσαν
κύματα
βροντές κι ανέμο
βρόχια
Όσο με
φόβισες
εσύ
κατάρα
μεν
η φτώχεια
Στον ερωτά
και στη ζωή
Όσο με
φοβούκε
να με
νιώσεις
Τόχια δεν
πέρασε
στιγμή
Χωρίς να
με
πληκώσεις
*
Απ' τα φτώχα μου
όνειρα
ένα σωστό
δε βγες
πένει
Όλα τα
σκόρπισες
εσύ
Φτώχεια
κατάρα
μεν
η