Μαύρη θάλασσα,
τα μάτια σου τα μαλλιά,
λόγια αδικά,
στηλέτομαι στην καρδιά,
σε πιστεύτηκα,
και νόμιζα μ' αγαπάς,
αν ερωθικά χτυπάς.
Πώς
τα ωρία του πόνου ξεπερνάς,
οι τίτλοι γράφουν τέλος και για μας,
και γάνεσαι στη θλίψη που σκορπάς.
Πώς
να βάλω στο μυαλό τη λογική,
που ήμουν ό,τι ήθελες εσύ,
αίσθηση που πήρα για ζωή.
Παγιδεύτηκα,
στο θέατρο μιας βραδιάς,
ρόλους έπαιξα,
τους που δεν τους δολομάς,
ήμουν μόνος μου,
και ένιωθα σαν φυγάς,
αν ερωθικά χτυπάς.
Πώς
τα ωρία του πόνου ξεπερνάς,
οι τίτλοι γράφουν τέλος και για μας,
και γάνεσαι στη θλίψη που σκορπάς.
Πώς
να βάλω στο μυαλό τη λογική,
που ήμουν ό,τι
ήθελες εσύ,
ψευδέστηση
που πήρα
για ζωή.
