Ο κύριος Αντώνης*Ο κύριος Αντώνης βιάζεται να πάει να κοιμηθείΓιατί το βράδυ στα όνειρά του θέλει να θυμηθείΌτι ποτέ δεν έζησε μες στο όνειρο του ζειΜάη νύχτα πέφτει και λυπημένο τον βρίσκει καραβιλίΑχ κύριε Αντώνη πόσο σκέφτομαιΣ' αγαπάμε και μαζί σου τα στραπιδάμεΤις φωτιές για σένα μεθράμεΏσπου να έρθει η βροχήΚαι τον θύμα σου πάντα ξεχνάμεΣαν πουλιά μαζί τριγυλάμεΣαν παιδιά με σένα γελάμεΣαν καμίς προσεχείΜα ένα βράδυ ο κύριος Αντώνης τρώνει να κοιμείΚι όταν ξυπνάμε τον κατεράμεΣτην πόρτα να βρεθείΜα ο κύριος Αντώνης δεν θα βγει ποτέ του στην αυλήΑφού για πάντα μες στο όνειρο τουΘέλησε πια να ζει*
