Μήμες παλιές, ορχισμένες φωνές με ξεπνάνε κάθε μέραγια να γεμίσουν κι αυτές με στιγμές φωτεινέςτις ώρες μου, τις σκένες με αέραΠειραγμένη μου πια έτσι στα πεταχτά, στο σπασμένο το καθρέφτημια κομπέλα γυρνή με χυτάει από το γυάλι προκαλείένα αστέρι που πέφτειΚορμίση με δυνανά, μα φεύγειτο καράβι, ο ήλιος πέφτειμε βγιάζει ψεύτη πάλιΚορμίση με δυνανά, μα φεύγειτο καράβι, ο ήλιος πέφτεικαυτή μου βνεύτηΔρόμος καινός ο καιρός βροχερόςμα έχω θέλω να πω έξωλόγια πολλά δεν θα πωμες στα στενά θα χαθώμε την προσπάθειαξανά θα χορέψωθα γρασάζω η μονοϊμέρη χρώμημε ένα κύμα το φωνάζουν οι κλέφτοιμα κρίνω για πεσπατοβούλνοεκεί κοντά σου ένα αστέρι θα πέσειΚορμίση με δυνανά, μα φεύγειτο καράβι, ο ήλιος πέφτειμε βγάλει ψεύτη πάλιΚορμίση με δυνανά, μα φεύγειτο καράβι, ο ήλιος πέφτεικι αυτή μου βουνε icedΥδρύrikeΤ blenderhillΚορμίσυ Μαθήνα, μα φεύγει το καράβιΟ ήλιος πέφτει, με βγιάζει ψεύτη πάλιΚορμίσυ Μαθήνα, μα φεύγει το καράβιΟ ήλιος πέφτει, κι αυτή μου γνέφηΚορμίσει μάθηΝα, να, να, ναΜα φεύγει το καράβιΟ ήλιος σπεύτηΝα, να, να, ναΜε βγαζει ψεύτη πάλιΚορμίσει μάθηΝα, να, να, ναΜα φεύγει το καράβιΟ ήλιος σπεύτηΝα, να, να, ναΜε βγαζει ψεύτη πάλι*