Ήτανε φθινόπορο
και τα φύλλα πέφτανε
και ένα γερή φύσαγε
κάπως δυνατόν
Ήτανε φθινόπορο
και τα μαύρα σύννεφα
Άιδεβα παράξενα
το λικαδίτο
Ήρθε και το σούρπο
και τα φώτα ανάψανε
Κι
άδικα τα μάτια μου
το χαμό σου κλάψανε
Και το παρκοέρημο
κι η καρδιά μου άδεια
Ζω με την ανάμνηση πονεμένα βράδια
Αν
μείνουσαν τα σύννεφα,
αν
μείνουσαν κι οι δρόμοι
Πας σου λέγαν αγάπη μου πως αγαπώ ακόμη
Δεν με
παρηγορήσε
ο καιρός που πέρασε
Ούτε και το χείλη μου
από τότε γέλασε Σκέπασε ο
πόνος μου κάθε ομορφιά
Ζω μες στο φθινόπορο και στη σύννεφια
Αν
μείνουσαν τα σύννεφα,
αν μείνουσαν κι οι δρόμοι
Πας σου λέγαν αγάπη μου
πως αγαπώ ακόμη
Πας σου λέγαν αγάπη μου πως αγαπώ ακόμη