Ο κύριος Αντώνης
Μαρτύρα Αντώνη πως αγαπάρε
Και μαζί σου τ' άστρα πηδάρε
Τις φωτιές για σένα μετράρε
Ώσπου να φύγει η βροχή
Και το θυμό σου πάντα ξεχνάρε
Σαν πουλιά μαζί πριγυρνάρε
Σαν παιδιά με σένα γελάρε
Σαν κανείς πως σε πιέρε
Μαρτύρα Αντώνης βιάζεται
Να πάει να κινηθεί
Γιατί το βράδυ στα όνειρά του
Θέλει να θυμηθεί
Ότι τότε δεν έζησε
Μες στο όνειρο του ζει
Μάη μήχα φεύγει και λυπημένο
Τον βρίσκει χαραβγή
Μαρτύρα Αντώνη πως αγαπάρε
Και μαζί σου τ' άστρα πηδάρε
Τις φωτιές για σένα μετράρε
Πως του να πει βροχή
Και το θυμό σου πάντα ξεχνάμε
Σαν πουλιά μαζί πριγυρνάμε
Σαν παιδιά με σένα γελάρε
Σαν κανείς πως σε πιέρε
Μαρτύρα Αντώνης βιάζεται
Να πάει να κινηθεί
Και όταν ξυπνάμε
Τον καρτεράμε
Στην πότα να βρεθεί
Μα ο κύριος Αντώνης δεν θα βγει
Ποτέ του στην αυλή
Αχ του για πάντα
Μες τ' όνειρό του
Θέλει σε πια να ζει