ใ
นวันนี้
สายตาเริ่มสั่นไหว
ทั้งที่อดกล้นมานาน ไหวข้างในจริง ๆ
ไม่นี่อย่างที่ฉันหัวเราะ แต่บางอย่างที่ม
ันซ่อนในตา วันนี้มันละยอมมา เก็บอีกไปไว้
หนักกว่าความสื่อใจที่คล้าย กับเดือนเรามาก
มายเหล่านั้น คําขอบคุณของฉัน มันลดในใจที่มี
และว่างเงา ในทุกที
ตรงที่เดิมบทสถานี จะสถานีฉันอยู่หลอกกับพวนมันไฟ
หยดในตา ปาดมันซะ หยุดมันไว้แล้วดานออกมา
มองยอดไป แข็งด้วยใจ โอตอนน้าเอโนวิชี
เจ็ดยังไง สักแค่ไหน ก็จะพ้นมันไป ไม่ว่า
ใคร ก็ต้องเจอ เพื่อได้ก้าวไปเป็นผู้ใหญ่
ดดในตา ปาดมันซะ หยุดมันไว้แล้วดานออกมา ดานเข้า
ไป บนพื้นดิน ก้าวช้าๆ ไปยาวเข้าในในช้า รมจะแพ้
ทิ้งมันไหล่ลิ้นมาจากที่ต่าง แก้วที่เปลี่ยน ก็จะแห้งกลายเป็นเหมือนเดิม
ในตอนนี้ ไม่ใจต้องผิดหวัง ขอโทษอีกครั้งที่จริง
ที่ต้องกาวต่อไป
แม้ว่าเราจะเตรียมเจ้าไหวแค่ไหน
แม้ว่าเราจะเข้าใจแล้วก็ตาม แต่ใจฉันมันก็ยังเจ็บปวดอยู่ดี
แม้แต่เรื่องราวบ้างไปหลังนั้น ก็คงไม่สํา
คัญต่อไป ในวันนี้หรือได้ ฉันจะมองทางมัน
และที่ประตูต้องปลดไฟ ก็ลงมาเกราะทบกั
น ได้เวลาที่ฉันต้องบอกเมื่อล้าฉันเอง
กาวต่อไป อย่าทดลํา และต้องใช้ชีวิตต่อไป ถ
ามว่าฉันจะสูงเท่าไหร่ นี่คือเส้นทางออกใหญ่
ในสักวัน หลวงอาทิตย์ ก็จะค้นมาเจอไหม
ว่าเธอ หรือว่าใคร ก็จะพบกับชีวิตใหม่
กาวต่อไป อย่าทดลํา และต้องใช้ชีวิตต่อไป ทุกๆอย่างที่
ได้ขาด จะสะท้อนความจริงที่เกิด เพื่อให้เราเชื่อต่อไป