เจ็ดสักเท่าไร
ก็ต้องรับมา
เจ็ดสักเท่าไร
ก็ต้องรับมา
จากคน คนที่เคยมีใจกันอยู่
เปลี่ยนไปเป็นไม่มีเยื้อใหญ่ต่อกัน
อยากลืมๆทุกสิ่ง
หลบล้างเรื่องวันๆ
หากเราไม่เห็นกัน คงลืมกันได้
หักใจตรงที่ความจําเป็นบางอย่าง
กดดันทําให้เราเจอกันต่อไป
เจอใจเจ็บ
มันทรมานเกินไป
ห่างกันไปให้ไกลมันยังดีกว่า
คนที่รัก
ร่างไกลนั้นเจ็บไม่นาน
คนไม่รัก
ไกลกันช้ําใจยิ่งกว่า
แต่ว่าหนทาง ทางของคน
ไม่มีให้เลือกเท่าไรจะเจอเท่าไร ก็ต้องรับมา
อีกนาน นานเท่าไรมันจึงจะจบ
จบไป ไปให้ไกล ไกลกันสุดท้า
อยากมีชีวิตใหม่ ไม่ต้องมีเธอมา
ต้องเจอกับสายตาเย็นช้ากันอยู่
เจ็บ ปวดเสมอ ที่ต้องเจอกัน
เอ่ยปากต่อกัน
เหมือนคนใหม่
เย็นช้ากัน เหมือนคนใหม่ เอ่ยปาก เหมือนคนใหม่
จําใจแสดง แกล้งทํากันไป
ยังไม่ค่อยเต็มใจ ยังกับคนไม่เคยรักกัน
นาน นานเท่าไรมันจึงจะจบ จบไป ไปให้ไกล ไกลกันสุดท้า
อยากมีชีวิตใหม่
ไม่ต้องมีเธอมา
ต้องเจอกับสายตาเย็นช้ากันอยู่
ต้องเจอกับสายตาเย็นช้ากันอยู่
