แต
่ก่อนทุกครั้งที่ไหร่
ได้อ่านได้เห็นในบทกวี
แค่อ่านแล้วทิ้งมันไป
ไม่เคยใหญ่ดี ไม่สึงชวนฝัน
ใจความนั้นก็มีแต่เรื่องเก่า
คือความรักที่กลายเป็นเศร้า
อ่านไปก็งานๆ
เรื่องราวที่สําๆ
อ่านไปอย่างคําสัมเดิมเรื่องเก่า
ต้องมีคนสงวัง
ต้องมีคนชอบฉัน
ไม่จํา
ไม่สึง
ไม่เกี่ยวกับเรา
จนวันที่เขาลืมเรา
จุ๊จุความเหงาก็เกิดมี
กลับเกิดลึกซึ่งในบทกวี
ได้อ่านอีกทีน้ําตาจะไหล
ใจความนั้นคงมีแต่เรื่องเก่า
คือความรักที่กลายเป็นเศร้าอ่านไปยังช้าๆ
เรื่องราวคนชําๆแต่มันไม่คําเพราะเป็นตัวเรา
ไม่เคยจะนึกฝัน
จะเจอเองสักครั้ง กลับความผิดหวัง
ต้องเจ็บ
ต้องเหงา
เก็บความหมายทุกต่อ
เก็บอักษรทุกตัว อยู่ในหัวใจเรา
เข้าไปข้างใน ให้มันช้ําไปอีก ให้มันช้ําเข้าไป ให้มันสะแกะใจ
ให้ช้ํากว่านี้
อ่
านไปยังช้าๆ
เรื่องราวคนชําๆ
ให้มันตอบยํา สําเติมใจเรา
ไม่เคยจะนึกฝัน จะเจอเองสักครั้ง กลับความผิดหวัง ต้องเจ็บ
ต้องเหงา
ต้องเจ็บ
ต้องช้ํา
เป็นอย่างตัวเรา