Seni cümle içinde kullanmamı isteseler kullanamam.
Çünkü artık adını ne kadar çok istesem de anamam.
Anam, anam,
anam.
Senin için dağları delerim,
güneş olur denizleri yakarım.
Yüreğine yağmur olur damlarım,
yok yanağım.
Senin için dağları delerim,
güneş olur denizleri yakarım.
Yüreğine yağmur olur damlarım, yok yanağım.
Ne kimse dağları deli bilir senin için.
Ne güneşin olurum alev alır denizleri.
Ne partı dağ ne de rüzgar gibi sevinir.
Yağmurda olamam ki yüreğiyle damlayayım.
Ne kimse dağları deli bilir senin için.
Ne güneşin olurum alev alır denizleri.
Ne partı dağ ne de rüzgar gibi sevinir.
Yağmurda olamam ki yüreğiyle damlayayım.
Seni cümle içinde kullanabilirdim evet.
Ama yok, ama yok,
ama yok.
Senli cümlelerin sonuya ünlen bir sürü işareti.
Hem de çok, hem de çok,
hem de çok.
Aralı parantez açmışım yormuş bu parantezler beni.
Senli cümlelere nokta koydun hayatıma.
Aralı parantez açmışım yormuş bu parantezler beni.
Senli cümlelere nokta koydun hayatıma.
Üç nokta şimdi.
Ne kimse dağları deli bilir senin için.
Ne güneşin olurum alev alır denizleri.
Ne partı dağ ne de rüzgar gibi sevinir.
Yağmurda olamam ki yüreğiyle damlayayım.
Ne kimse dağları deli bilir senin için.
Ne güneşin olurum alev alır denizleri.
Ne partı dağ ne de rüzgar gibi sevinir.
Yağmurda olamam ki yüreğiyle damlayayım.
Ne kimse dağları deli bilir senin için.