Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτώνγια τα τελευταία κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματαγια τα παιδιά μας που πουλάν τσιγάρα στους διαφάντεςΜιλώ για τα λουλούδια που μαραθήκανε στους τάφους και τα σαφίζει η βροχήγια τα λουλούδια που μαραθήκανε στους τάφους και τα σαφίζει η βροχήγια τα σπίτια που κάσκουνε δίχως παράθυρασαν κρανία ξεδόντιασμένα για τα κορίτσιαπου ζήτει ανέβουν δείχνοντας στα στήθιατις πληγές τουςΜιλώ για τις ξυπόλυτες τις μάνεςπου σέρνονται στα χαλά καλάσματαγια τις φλεγόμενες πόλειςτα σοριασμένα κουφάρια στους δρόμουςτους μαστροπούς πηγητέςπου σέρνονται τις νύχτεςτις νύχτες στα κατώφλιαΜιλώ για τις ατέλειωτες νύχτεςόταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματαγια τα φορτωμένα καμιόνιακαι τους βηματιζούς στις σιχρές πλάκεςΜιλώ για τα προαύλια των φυλακώνκαι για το δάκρυ των μελωθανάκωνΜιλώ για τα προαύλια των φυλακώνκαι για το δάκρυ των μελωθανάκωνΜα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδεςπου άφησανε τα δίχτυα τουςκαι πήγαινανκαι πήρανε τα βήματα τουκι όταν αυτός κουράστηκεαυτοί δεν ξαποστάσανκι όταν αυτός τους πρόδωσεαυτοί δεν αρνηθήκανκι όταν αυτός δοξάστηκεαυτοί στρέψαν τα μάτιακι όταν αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτιακι οι συντρόφοι τους φύνανεκι οι συντρόφοι τους φύνανεκαι τους σταυρώνανΜ' αυτή γαλήνη τον θρόμο παίρνουνεΠάκρη δεν έχειχωρίς το βλέμμα τουςνα σκοπιάσει την αλγύη ίσητην αλγύη ίσηορθή και μόνημες στην φοβερή ερημίατου πληθούς