Στη γειτονιά μου την παλιά
είχα ένα φίλο
που ήξερε και παίζε τα κορντεόν
όταν τραγουδάγε φτιστός ήταν ο ήλιος
φώτιες στα χέρια του ανάβε τα κορντεόν
Μα ένα βράδυ σκοτεινό σαν όλα τα άλλα
κρατάγε τσιλιές παίζοντας τα κορντεόν
μανικά καμιόνια σταθήκαν στη μάντρα
και μια ρύπη σταμάτησε τα κορντεόν
το αφχινισμένο σύνθημα πάντα μου μένει
όποτε ακούω
από τότε ακορντεώ
Κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει
δεν θα περάσει ο φασισμός
Κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει
δεν θα περάσει ο φασισμός
