Μα γιατί το τραγούδι να' ναι λυπητερόμε μια σταρίζ και απ' την καρδιά μου ξεκόψεκι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαράανέβηκε ως τα χείλη μου και με πνίξεφύλαξου για το τέλος θα μου πειςΣ' αγαπάω μα δεν έχω μηλιά να στο πωκι αυτός είναι ένας καημός αδάστακτοςλιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατοςκουράγιο θα περάσει θα μου πειςΠώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιάτην άμμο που σαν καταράκτης έλουζεκαθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιάδιαμαντία που απλό χαίρα μου χάριζεθα πάω κι ας μου βγει και σε κακόΣε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικόμπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκεαπό πιο μακρινό αστέρι είναι το φωςπου μες στα δυο της μάτια πήγε κρυφτήκεκι εγώ ο τυχερός που το'χει δειΜες στο βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανόςαστράφτη συνεφιάζει αναδιπλώνεταιμα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζεται φωςφεγγάρι αυγουστιατικό υψώνεταικαι φέγγει από μέσα η φυλακήΠως μπορώ να ξεχάσω τα λυτρά της μαλλιάτην άμμο που σαν καταράκτη σέντουσεκαθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φίλιαδιαμάντια που απλόχερα μου χάριζεθα πάω κι ας μου βγει και σε κακόΥπότιτλοι AUTHORWAVE