Μα γιατί το τραγούδι να' ναι λυπητερό
με μια σταρίζ και απ' την καρδιά μου ξεκόψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με πνίξε
φύλαξου για το τέλος θα μου πεις
Σ' αγαπάω μα δεν έχω μηλιά να στο πω
κι αυτός είναι ένας καημός αδάστακτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις
Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταράκτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμαντία που απλό χαίρα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από πιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες στα δυο της μάτια πήγε κρυφτήκε
κι εγώ ο τυχερός που το'χει δει
Μες στο βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτη συνεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζεται φως
φεγγάρι αυγουστιατικό υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή
Πως μπορώ να ξεχάσω τα λυτρά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταράκτη σέντουσε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φίλια
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
Υπότιτλοι AUTHORWAVE
