Θα παίξουμε ένα τραγούδι πρώτα για μια γειτονιά που μεγαλώσαμε
Αντάποσα να φύγω, να είναι νύχτα παλιά
Μια γειτονιά με λίγο φως και πόθιστα καντήλια
Χοντρές φωνές της αγοράς και σπίτια χαμηλά
Αμβέναντι από φάβρικες και σχέσεις της ρουτίνας
Που θύμισε το χαίρο μου που έψαχνε να με βρει
Μέσα σαν ένα μικρό και ασήμαντο σοκάκι
Ήθελε να μας πάρει όπως κάθε Κυριακή
Εκείνο το περίεγμα κι αστείο μπλανάκι
Ποτέ δεν καταλάβαμε κι ας ήμασταν παιδιά
Γιατί να πολεμήσουμε και πάλι για την Τροία
Ποτέ δεν μας αγάπησες πατρίδα μας γλυκιά
Κι ας έκανες το άδειο να μοιάζει με ευκαιρία
Ποτέ δεν καταλάβαμε κι ας ήμασταν παιδιά
Γιατί να πολεμήσουμε και πάλι για την Τροία
Ποτέ δεν μας αγάπησες πατρίδα μας γλυκιά
Κι ας έκανες το άδειο να μοιάζει με ευκαιρία
Κι ας έκανες το άδειο να μοιάζει με ευκαιρία
Κι ας έκανες το άδειο να μοιάζει με ευκαιρία