Με μια πυρόλα φεύγεις και γυρίζεις
Τις ώρες που αγριεύει η βροχή
Στη γη των Βυσσιγότων αρμενίζεις
Και σε κερδίζουν κι οι πικρές μαστίμα
Τα φτερά σου σιγοπριονίζεις
Σκέπασα αρμήρα το γυμνό κορμί σου
Σου φέρα απ' τους τελφούς γλυκών εδώ
Στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου
Και πριν προλάβω τρεις να σ' αρνηθώ
Σκούριασε το κλειδί του παραδείγη σου
Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη
Και τη τρελή σου κυνηγά η σκιά
Πώς να ημερέψει ο νους με ένα σεντόνι
Πώς να δεχτεί η Μεσόγειος με σκοινιά αγάπη
Τους έλεγαν αντικόνι
Για νυχτοδία το φως σου έχει πάρει
Και σε ποιόν γαλαξία να σε βρω
Εδώ είναι Αττική, Θεό Ανταμάρι
Κι εγώ ένα παιδίο πολύ σπινά
Που ασπούνται βρίζοντας ξενυχατάρι
Μια νυχτοδία το φως σου έχει πάρει
Και σε ποιόν γαλαξία να σε βρω
Εδώ είναι Αττική, Θεό Ανταμάρι
Κι εγώ ένα παιδίο πολύ σπινά
Που ασπούνται βρίζοντας ξενυχατάρι