Πηγνεί ο μύχλης το λιμάνι κι ο Παναγιώτης αφημάνι λιώνει στο κλάμα
Σφυρίζουν στα βαθιά καράβια σκοπή και
νέκρα στα μουράγια κι ούτε ένα γράμμα
Είχε κι εκείνος μιαν αγάπη και την έχασε γιατί το ξέχασε πατωτινά
Είχε κι εκείνος μιαν αγάπη και την
έχασε και μένει μόνος του τα δειδινά
Μονάχος τώρα στην κουβέρτα βαριάει η
καρδιά του σαν την πέτρα μετράει τα αστεριά
κι ο νους του τρέχει στο νησί του στην
όμορφη του την καλή του τα μεσημεριά
Είχε κι εκείνος μιαν αγάπη και την έχασε γιατί το ξέχασε πατωτινά
Είχε κι εκείνος μιαν αγάπη και την
έχασε και μένει μόνος του τα δειδινά
Είχε κι εκείνος μιαν αγάπη και την έχασε γιατί το ξέχασε πατωτινά
Είχε κι εκείνος μιαν αγάπη και την
έχασε και μένει μόνος του τα δειδινά