Από την ζωήΟύτε μια στιγμή δεν είπες να μας διώξεις το δάκρυ, μας κινήθησεςΤο κρίμα μας βαρεί, μας γέννησεΟύτε μια στιγμή δεν είπες να μας διώξεις το δάκρυ, μας κινήθεΑπό την ζωή δεν θέλαμε παλάτια κι αστέρια να μας χαρίζειςΜια πουκιά ψωμί για μας τα ορφανά περιστέρια θα σχαλάσουνΜα λυζές μας εδιροβοριάςΜας πήγε η βροχήΩ έμα της καμπιδιώνΩ έμε της καμπιδιώνΩ έμα της καμπιδιώνΩ έμα της καμπιδιώνΩ έμως η ζωή εως μια λευκείαΩ έμως η ζωή εως μια λευκείαΩ έμως η ζωή εως μια λουκιάΩ έμως η ζωή εως μια λουκιάΩ έμως η ζωή εως μια λουκιάΩ έμως η ζωή εως μια λουκιάΩ έμως η ζωή εως μια λουκιάΩ έμως η ζωή εως μια λουκιά*
