Πότε δε πρόσεξες τα μάτια μου,
αν είναι πράσινα ή γκρίζα,
ούτε λυπήθηκες τα νιάτα μου που είναι κομμένα από τη ρίζα.
Στον εαυτό σου πάντα κλίνεσαι
και στις ψυχής σου το καθρέφτη,
χωρίς να θέλεις φυλακίζεσαι
σαν το χειρότερο τον κλέφτη.
Δε μ' αγαπάς,
δε μ' αγαπάς,
σαν κύμα έρχεσαι και φας
κι όλο απάνω μου ξεσπάς
κι είναι κρίμα.
Δε μ' αγαπάς,
δε μ' αγαπάς,
με κοροϊδένεις,
με γελάς
σαν το παιδί με τη ράμπας
κι είναι κρίμα.
Ούτε η φωνή μου σε συγκίνησε,
ούτε σαν γυαλί έχει ραγίσει,
στης μοναξιάς την πίκρα ανοίγησε
και δεν μπορεί να τραγουδήσει.
Ο μόνος άνθρωπος που αγάπησες
είναι μονάχα ο εαυτός μου,
τους άλλους όλους τους ναβάγησες,
μες στο παράλογο εγώ σου.
Δε μ' αγαπάς,
δε μ' αγαπάς,
σαν κύμα έρχεσαι και φας
κι όλο απάνω μου ξεσπάς
κι είναι κρίμα.
Δε μ' αγαπάς,
δε μ' αγαπάς,
με κοροϊδένεις,
με γελάς
σαν το παιδί με τη ράμπας κι είναι κρίμα.