อายเอง
คนเก่า
คนที่นองไม่เอา คนที่เจ้าไม่แคร์
เป็นจังไหนแน่ ไปอยู่น้ําเขา
มีความสุข
ไหลบ่
ติดคัดอย่างบ่อร่ม จนไม่น้ําเขา
อุ้ยพ่อนี่เจ้า สุขฮีด้านาง
ส่วนใครกลับมาดูแลจุของอยู่คนเดียว คือก้าวบ่ตายง่าย ดอกลา
อาจสิเมื่อยสิลา ซึมอยู่ดอกน้ําตา แต่กระพ่อสิหู อยู่ว่า
ต้องมึง น้ําคนเดียว กินเขาคนเดียว ไปตลาดคนเดียว นอนกอดเจ้าของให้ชิน
อาจสิลา บ่คอยสนิท เจ็บเพราะว่ายามเดิก เดิก เดิน เดิน เดิน แต่
ส่าวพรับที่นอนเอาเอง ริสพาเอาเอง ให้รับเขาเอาเอง
บ่มีค้อน ทุกคืนเป็ดงาน ฝึกใจมันดันด
าน ทุกเผศการ ต้องอยู่ผู้เดียว ให้ชิน
คนแพ้
ต้องดูแลเจ้าคอ
พูดออกฝากให้แพ้ พวกมันหักแพ้ ถึงมันสิแย่ ต้องอยู่ให้ได้
ส่วนไหนกลับมาดูแลจุของอยู่ผู้เดียว คือก้าวบ่ตายง่าย
ดอกลา
อาจสิเมย์สิลา ซื้มอยู่ดอกน้ําตา แต่กระพรสิหู ยุวา
ต้องมึง นังคนเดียว กินเขาคนเดียว ไปตลาดคนเดียว นอนกอดเจ้าค้องให้ชิน
อาจสิหลับ โบคอยสนิ ใจเผวายาม ดึกๆ ตื่นๆ แต่
เศร้าควับที่นอนเอาเอง รีสภาเอาเอง ให้เธอเขาเอาเอง
บ่มีค้อน ทุกคืนเป็ดงาน ฝึกใจมันดันดาน ทุกเผศการ
ต้องยูพูเดียว
ให้ชิน
อ้อ อ้อ อ้อ อ้อ อ้อ อ้อ อ้อ อ้อ อ้อย
กินเขาคนเดียว ไปตลาดคนเดียว
นอนกอดเจ้าค้องให้ชิน
อาจสิหลับ โบคอยสนิ
ใจเผวาหยาม ดึก ดึก ดื่น ดื่น ดื่น
แต่ ส่องภักดินอนเอาเอง
รีสภาเอาเอง ให้รับเขาเอาเอง
มอมิคลอน ปลูกตื่น เป็ดงาน
ฝึกใจมันดันนาน
ปุเคสการ
ต้องอยู่ผู้เดีย
วให้ชิน
ฝึกใจมันดันนานปุเคสการต้องอยู่ผู้เดียวให้ชิน