Κι όσα απομείνανε πλακιώτικα μπαλακόνιαΤις τελευταίες τους τυγνές τυμμένα φίλουμεΓερμένα τα μοίρα κι εκείναΑπ' τα χρόνιαΑχ, να γυρίζαν τα χρόνια τα παλιάΝα ψαμάντης η γλυούδα μη βαριάΟι απλόπατες να ανοίξουν οι παλιέςΝα βρωθούν εξιστασίας οι ευωβιέςΚαι στην πλάδα που την έχει απ' την αρχόνη τηςΝα ξυπνήσουν οι παλιοίΟι κανταβόροι τηςΚαι να τρίξουν κάποιες βρύγεςΣτης νυχτιάς της ΙταλιάςΑχ, να γυρίζαν τα χρόνια τα παλιάΑχ, να γυρίζαν τα χρόνια τα παλιάΠάει παλιά μας η ΑθήναΠάει η καθηγητήΣαν μια κρυούλα έχει τώρα πια ζαράσειΚαι η στερνή περιπομπήΤα λάθη σπαράστηκεΓιατί δεν βρήκε ένα θήκο να σκαλώσειΠάει η καντάδα που στη βολάκα μας γεννήθηκεΣβήσανε πια τα σολμινόρετα μηλά τηςΚαι η κυθάρα σκονισμένης μονήθηκεΣε κάποιο τείχο με σπασμένα αυτιάΤα λάθηΑχ, να γυρίζαν τα χρόνια τα παλιάΝα ξανά μου η ζυγριούλα μη γρανιάΟι αγρόπορτες να λύσουν οι παριέςΝα βρωθούν επί σκατσίας οι εποδιέςΚαι στην πλάτα που την έχει απ' την αλκοόλη τηςΝα ξυπνήσουν οι παλιοί**