เธอเคยเป็นดังความฝัน
ที่ฝันอยู่ทุกคืน
เป็นหมอนให้กอดจนเช้า
เหมือนแสงสว่างยามฉันตื่น
แต่สําหรับเธอนั้นฉันมันเป็นอะไร
ถึงมาเดินจากไป ปล่อยให้ฉันรอ
ยืนรอด้วยใจบอบช้ํา
ทางกลางลมฝนที่สาด
จนวันเม็กหมอกสลาย
ให้ฉันเริ่มเปลี่ยน เริ่มจะเข้าใจรอเท่าไร ไม่มีความหมาย
จะรอให้ตายตัวเท่านั้น ฉันรอเธอจนฝนหยุดแล้ว
เพราะรอเธอจนหายเปลี่ยนปลอนไป
แต่ก็ไม่เคยจบกลางมา จิ้งฉันให้จงอยู่กับน้ําตา
จนมันจางหายไปกับฝน
ฉันก็คงไม่รอต่อไปแล้ว
จากนี้ฉันขอเดินไป ไม่ย้อนคืนมา
ถ้าฉันไม่ปล่อยให้เธอหายไป ฉันก็ไม่อาจจะเจอรุ่งงามสดใส
จะขอไปตามทางของฉันเอง
เธอคงไม่เคยเจอสน
ว่าฉันคิดถึงขนาดไหน
ทําตัวเป็นคนใจร้าย
ไม่แค่ว่าใครที่มองหมอน
อยากรู้ว่าเธอนั้นเคยรักฉันบ้างไหม
ถึงมาเดินจากไป ปล่อยให้ฉันรอ
ยืนรอด้วยใจบอบช้ํา
ตามกลางลมฝนที่สาด
จนวันไม่กล่อสลับ ใจฉันเริ่มเปลี่ยนเปลี่ยน
เริ่มจะเข้าใจ รอเท่าไร
ไม่มีความหมาย
จะรอให้ตายก็เท่านั้น ฉันรอเธอจนฝนมันหยุดแล้ว
เพราะรอเธอจนหายเพลงปลอนไป
แต่ก็ไม่ค่อยจะวันกลับมา
จริงฉันให้จมอยู่กับน้ําตา จนมันจางหายไปกับฝน
ฉันก็คงไม่รอต่อไปแล้ว จากนี้ฉันขอเดินไป ไม่ย้อนคืนมา
ถ้าฉันไม่ปล่อยให้เธอหายไป ฉันก็ไม่อาจจะเจอรุ่งน้ําสดใส
จะขอไปตามทางกลางฉันเอง
ฉ
ันรอเธอจนฝนมันหยุดแล้ว
เพราะรอเธอจนหายเพลงปลอนไป
แต่ก็ไม่ค่อยจะวันกลับมา จริงฉันให้จมอยู่กับน้ําตา จนมันจางหายไปกับฝน
ฉันก็คงไม่รอต่อไปแล้ว จากนี้ฉันขอเดินไป ไม่ย้อนคืนมา
ถ้าฉันไม่ปล่อยให้เธอหายไป ฉันก็ไม่อาจจะเจอรุ่งน้ําสดใส
จากนี้ฉันจะรักตัวฉันเอง