Με τη θεϊκή του σμύληΣτο φτωχό του εργαστήριΈνα μαρμαρό σκαλούσεΟ ΧαλεπάςΤην εράιδα παγαπούσεΝα αναστήσει προσπαθούσεΚαι τον θάνατονΤον είχας σαν αγαπάςΤου κόψε ο χάροςΤον κλώνο παγαπούσεΠριν ουλουδιάσειΠρο του γεύσηΓεννή ανθόςΚαι ρήμος μόνοςΠότε πια δεν μιλούσεΠόνεσε τόσοΠου έσβησε τρελόςΤώρα μπρος στο κοιμητήριΤα πικράΓλυκά της χείληΖωντανε ψανεΚαι νιώθειςΠως σου μιλούνΚαι σου λένε με πικρίαΜιας αγάπης ιστορίαΚαι σου λένε με πικρίαΠου δεν πρόφτασανΔυο νέοι να χαρούνΤου κόψε ο χάροςΤον κλώνο παγαπούσεΠριν ουλουδιάσειΠρο του γεννή ανθόςΚαι ρήμος μόνοςΠότε πια δεν μιλούσεΠόνεσε τόσοΠου έσβησε τρελόςΡελός
